(Turkije, Syrië, Jordanië, Israël en Egypte)

Na mijn reis door Noord-Afrika van een jaar geleden was het weer tijd om er op uit te trekken. Ik had inmiddels een baan gevonden op de tekenkamer bij de Scania vrachtwagen fabriek te Meppel. Ik had weer wat centjes gespaard en wat extra overuren gemaakt. In de zomer van 1991 was dat voldoende om er zeven weken tussenuit te knijpen…………………

Een paar maanden daarvoor hoorde ik van de reisplannen van Paul van den Berg en Peter Donk. Ze waren van plan om over land naar Israël te reizen. Behalve Turkije was ik in deze hoek nog niet geweest, dus het leek me wel aardig om mee te rijden. Paul kende ik al enige tijd van de “Ténéré-motorclub” en Peter was een vriend van Paul. Voor de reis heb ik Peter tweemaal ontmoet en hij was een enthousiaste, Honda Transalp rijdende, jongeman! Mijn XT500 was met 140.000 kilometer op de klok met pensioen en stond van zijn oude dag te genieten in de schuur. Ik had een tweedehands Yamaha XT600 Ténéré van 1987 aangeschaft. Paul reed ook op eenzelfde motor, maar dan van het bouwjaar 1990. Paul en Peter hadden beiden slechts vijf weken vakantie. Hun eindpunt zou Israël zijn en om vervolgens met de boot de pakken naar Griekenland en Italië. Ik hoopte door mijn extra verlof van twee weken Egypte er nog aan vast te knopen……………………...

Op zaterdag 27 juli 1991, de dag van vertrek, blijken we opeens met z’n vieren te zijn! Maar wel van tijdelijke aard. Edwin, de jongere broer van Paul, krijgt een lift tot aan Tsjecho-Slowakije voor zijn vakantie. We worden weer bij “Rally Sport en Adventure” in Dieren uitgezwaaid en door de grote aanloop van vrienden en kennissen worden de motoren pas om halftwaalf gestart. In Arnhem koopt Peter nog een klep voor zijn BMW-helm, maar dan gaat het eindelijk over de Duitse autobaan in zuidwestelijke richting verder. Bij mij staat het zweet al snel op de rug! De motor loopt niet fijn en stottert regelmatig. De laatste weken had ik regelmatig motorische problemen met deze motor en heb werkelijk alles uit elkaar gehaald en doorgemeten. Ik wist echt niet meer wat het kon zijn en hoopte maar dat de motor, ondanks wat gestotter, blijft doorlopen. Na twee uurtjes saaie autoweg rijden zijn we toe aan een pauze. Met name Peter valt als een blok in slaap. De hele vorige nacht heeft zijn z’n spullen staan inpakken en dat begint nu zijn tol te eisen. Dit alles bij elkaar maakt dat we de eerste dag niet echt ver komen!

In de dagen erna komen we langzaam in een soort reisritme. Alles verloopt goed, alleen mijn motor blijft slecht lopen maar stopt er gelukkig niet mee. We rijden door de Oostblok landen en komen de zevende dag in Istanboel aan. Hier blijven we een extra dag om de stad te bekijken en ons in het nachtleven te storten. Ik ben namelijk jarig en dat dient gevierd te worden. We slapen lekker in de frisse lucht op het dak van een overvol hotel.

We verlaten Istanboel en over een prachtige gravelweg rijden we binnendoor naar Ankara. Net onder Ankara vinden we ’s avonds een muf hotel waar we kunnen overnachten. De motoren staan in de groentezaak beneden. Hoe verder we naar het zuiden rijden hoe warmer het wordt. Met name mijn motor heeft er erg veel last van en stottert regelmatig, zeker wanneer de snelheid boven de 100 km/h komt. Na iedere pauze of bezienswaardigheid vertrek ik 10 tot 15 minuten eerder dan Paul en Peter en rij niet harder dan 80 km/h. Op deze manier blijft het motortje redelijk doorrijden. We zijn op weg naar het plaatsje Tasucu, ongeveer 10 kilometer van Silifke aan de Turkse zuidkust. Kennissen van Paul hebben hier een hotel en twee leuke dochters! We worden als oude vrienden binnengehaald en twee dagen in de watten gelegd. Ik sleutel een halve dag aan de motor en maak daarbij de carburateur schoon en zie dat de aanzuigrubbers naar het luchtfilter niet goed zijn bevestigd. Ik maak een proefrit en de motor heeft nu veel meer vermogen en stottert niet meer. Maar voor hoelang?

Vervolgens gaat het verder richting het plaatsje Kilis waar we de grens overgaan met Syrië. Precies aan de grens heb ik een lekke band die even gerepareerd moet worden. De grens formaliteiten nemen flink wat tijd in beslag maar om elf uur ’s avonds rijden we dan eindelijk met lege maag Syrië binnen. In de plaats Aazaz rijden we een binnenplaats op waar twee mannen koffie zaten te drinken. We waren in de veronderstelling dat het om een hotel ging, het bleek echter een olijvenfabriek te zijn! We kregen ook koffie, even later werden hele maaltijden aangerukt en we konden in het gastenverblijf blijven slapen. Al met al een prettige vergissing dus!

We doen weinig aan sightseeing in Syrië en rijden stug door naar Damascus waar we op een camping belanden. De volgende dag komen we rond sluitingstijd bij de Jordaanse Ambassade voor een visum. Omdat we niet voldoende geen Syrisch geld hebben moeten we de volgende dag terugkomen, maar dan is het weekend en de Ambassade gesloten. We besluiten dan maar door te rijden naar de Jordaanse grens en hebben geluk dat we hier visa’s kunnen krijgen. Jordanië is een redelijk modern land en we duiken gelijk een fast-food restaurant binnen. In Jordanië rijden we richting de Golan hoogvlakte. Hier bevindt zich het drielanden punt met de buurlanden Syrië en Israël. In de verte zie je een enorm hekwerk opdoemen met prikkeldraad erop. Daar achter ligt Israël. Maar zoals bekend is er nergens een grensovergang. Langs de Jordaan zakken we naar beneden en halen in de hoofdstad Amman een visum voor Egypte. We kunnen namelijk Israël alleen via Egypte bereiken. Overal waar we stoppen is de belangstelling van de plaatselijke jeugd enorm voor onze motorfietsen. Via de prachtige “Kings Highway” rijden we verder naar het zuiden en komen uit bij het al even indrukwekkende “Petra”. Absoluut een bezoekje waard. De volgende dag vertrekken we heel vroeg richting Aquaba voor de boot naar Nuweiba in Egypte. In de haven spelen zich hectische taferelen af waarbij honderden Arabieren elkaar platdrukken om zo snel mogelijk de formaliteiten af te ronden. Uiteindelijk vertrok de boot van halftwaalf zo rond halfvijf!

Tegen een uur of acht kwamen we in Nuweiba aan. De grenspost is zo’n 500 meter verderop welke we als eerste bereikte op onze motoren. Maar al rap werden we ingelopen door het voetvolk en werd het ook hier een enorme chaos. Een mannetje van de douane liep met ons mee, maar ook dat bracht geen enkel soelaas. We werden aan alle kanten voorbij gelopen door zich naar voren vechtende Arabieren. Het was inmiddels zes uur later en midden in de nacht als alles is afgerond. We krijgen Egyptische kentekenplaten voor de motoren en kunnen het haventerrein eindelijk verlaten. Onderweg even snel wat gegeten en op zoek naar een camping. Het is inmiddels halfvier ’s nachts en ik laat me nog even inschrijven bij de receptie. Peter en Paul niet meer, ze liggen al in hun slaapzak te ronken, te moe om de tent op te zetten. Ik volg snel hun voorbeeld.

Peter gaat de volgende dag al vertrekken richting Israël. Hij heeft daar veel vrienden en kennissen en de heen weg heeft hem eigenlijk al te lang geduurd. We zijn nu bijna drie weken onderweg en Peter heeft nog slechts twee weken te gaan, waarvan de laatste nodig is voor de terugweg via Griekenland en Italië. Paul en ik blijven nog een dagje aan het strand hangen en rijden een beetje door de omgeving. De volgende dag vertrekken ook wij richting Israël. Egypte uitrijden is makkelijker dan binnen komen maar de Israëlische grens is erg tijdrovend. De grenspost is voornamelijk door dames bemand en er wordt efficiënt gewerkt. De motorfiets wordt aan een inspectie onderworpen en de motortassen, bagagerollen en motorkleding wordt door de röntgen apparatuur gehaald. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Veiligheid moet betaald worden, de prijzen zijn in Israël gemiddeld hoger dan in Nederland. Op luxe artikelen zit zelfs 300% belasting. ’s Avonds komen we de dames van de douane weer tegen in het uitgaansleven van Elat.

We rijden door de hete Negev woestijn naar het noorden en ontmoeten net voor Tel Aviv een aardige Israëliër genaamd Avi Vash. Hij is zo rond de veertig en getrouwd met een vrouw van 27, samen hebben ze een dochtertje. Avi heeft zelf een enorm huis gebouwd en is ongeveer huisman, zijn vrouw werkt als advocate. We kunnen bij hun overnachten en voeren interessante gesprekken. Vervolgens bezoeken we kort Tel Aviv en rijden door naar Jeruzalem waar we een leuke stro hut huren op de camping. We maken kennis met een Nederlands echtpaar op leeftijd en drie Belgische jongens. De volgende dag blijf ik in mijn slaapzak liggen, ik heb koorts en voel me totaal niet goed. Mogelijk bijwerkingen van de malariatabletten die ik gisteren heb gekocht en ingenomen met het oog op het zuiden van Egypte wat nog op het programma staat. Paul gaat vandaag naar Bethlehem om een kindertehuis te bezoeken waar hij al jaren geld voor geeft. Als Paul ’s avonds terugkomt voel ik me alweer een stuk beter.

De volgende dagen brengen we een bezoek aan de Dode Zee en aan de Oude Stad en de klaagmuur in Jeruzalem. Daarna rijden we in noordelijke richting verder naar het meer van Tiberias en de Golan hoogvlakte. Hier aangekomen kijken we neer op de weg in Jordanië waar we een kleine 14 dagen geleden op rondreden! In de hotelletjes waar we zitten is het altijd gezellig door de grote hoeveelheid andere toeristen van over de hele wereld. We schuiven aan bij drie Australische meiden. Helaas wordt de sfeer enigszins verpest door twee dronken Israëliërs die er ongevraagd bij komen zitten.

Paul en ik pakken de volgende dag de spullen bij elkaar en rijden naar Atlitt, de ontmoetingsplek met Peter. Onderweg bezoeken we nog even Nazareth. Peter stond al op ons te wachten en gezamenlijk rijden we door naar Haifa. Na vier weken is het tijd om afscheid te nemen. Peter en Paul gaan tickets voor de boot naar Griekenland regelen. Bij de volgende malariatabletten heb ik geen last meer van ziekteverschijnselen en ik rij daarom door naar Tel Aviv om weer een visum voor Egypte op te halen. Anders had ik de tabletten in de vuilnisbak gegooid en was nog twee weken in Israël gebleven.

Het is rustig aan de grens met Egypte, en binnen twee uur ben ik erover en rij door de Sinai woestijn richting Caïro. Na de tunnel onder het Suez kanaal volg ik de kustlijn omlaag tot aan de bekende duikplaats Hurghada. Ik blijf de kustlijn volgen tot aan Safaga en duik landinwaarts richting Qena en Luxor. De laatste is een super toeristische plaats waar ook erg veel te zien valt zoals de “Vallei der Koningen” en de “Tempel van Karnak”. Ondanks de warmte (boven de 40 graden) heb ik nog niet genoeg van het motorrijden en ga op weg naar Aswan om de stuwdam over de Nijl te bekijken. In de zijtassen van de tanktas heb ik een paar flessen water geplaatst. Door middel van een slangentje kan ik nu onder het rijden drinken. Dat is met deze temperaturen ook wel nodig, per uur drink ik namelijk meer dan een liter water. Na Aswan volg ik de Nijl in noordelijke richting tot aan Caïro. Het is een mooie route over relatief smalle wegen in de enige groene omgeving die Egypte heeft. De water van de Nijl zorgt voor een groenstrook van enige kilometers breed. In Caïro neem ik mijn intrek in een hotelletje. Wat een enorme grote stad is dit, en wat een mierenhoop van mensen. Ik bezoek een aantal musea en de Piramides met Sfinx. Daarna rij ik naar Alexandrie om een boot te regelen naar Griekenland. Behalve een handjevol motorrijders uit Duitsland is er niemand op de boot. We hebben het enorme dek en zwembad bijna alleen. Op Kreta neem ik een goedkopere boot naar de hoofdstad Athene. Vandaar uit rij ik naar de Patras voor een boot naar Ancona in Italië. In Egypte heeft de motorfiets best goed gelopen maar nu stopt hij er echt mee. Op de hoek van de straat, half onder een afdakje, nogmaals de carburateur en dergelijke goed schoongemaakt. Kom precies op tijd aan in Patras voor de boot naar Ancona. Even lekker 36 uur uitrusten op het zonnige dek met een paar halve liters bier.

Vanaf Ancona is het nog twee dagen sturen. Precies na zeven weken en ca. 13.000 kilometer ben ik weer thuis.