(Italie, Griekenland en Turkije)

Door Ko van O.

Het is vrijdag 18 mei de dag van vertrek richting Turkije. We hebben 4.5 week de tijd voor een half rondje Turkije. Dat wil zeggen Istanboel, richtng Ankara, Cappdocie, Tarsus gebergte en via de Middellandse Zeekust weer terug. Deze route had ik in 1988 al een keer gereden op een XT500 ook in vier weken. Wat kan op een eenvoudige motorfiets van 500cc moet zeker kunnen in een zware Landcruiser met 7 x de cilinder inhoud.

De heenweg.

In tegenstelling tot 1988 rijden we nu niet door oost-europa naar Turkije maar kiezen we ervoor om in Bari (I) de veerboot te nemen naar Igoumenitsa in Griekenland. We kiezen voor de Superfast Ferry omdat het dan mogelijk is in je eigen auto te slapen op het camperdek in plaats van het nemen van een relatief dure hut. De trip naar Bari is met 2200 km lekker lang maar verloopt voorspoedig. We hebben hier vier dagen voor gepland. Want die avond vertrekt onze boot. We rijden veel over de autoweg en staan in de file voor de Brennerpas. Onze tweede overnachting is op een bekende camping aan het Garda meer. Het laatste stuk autoweg door Italie is ronduit saai en de vele regen maakt de omgeving niet leuker. Ruim op tijd arriveren we in de haven van Bari. Op het dek wordt onze auto aan het zicht ontrokken door de grote campers die er omheen staan. Achterin de auto slapen op onze camping matrasjes valt toch tegen op de boot. De zee is onrustig en de auto beweegt aardig heen en weer. De verlichte Italiaanse kust verdwijnt langzaam uit het zicht. Als we morgenvroeg wakker worden moeten we in Griekenland zijn.

De volgende dag begint vroeg. Om 6 uur Griekse tijd (5 uur NL rijd) wordt er op onze deur gebonkt. We naderen de haven en het is een en al bedrijvigheid. Een half uur later rijden we al van boord en stoppen een paar kilometer buiten Igoumenitsa voor een ontbijtje. We rijden richting Ioanina en de heuvelachtige omgeving met veel groen is schitterend. Een hele goed asfaltweg met veel korte en lange bochten. Bergop merk je dat de Toyota vermogen te kort komt. We moeten vaak terugschakelen en kruipen de bergen op. Met de motorfiets zou je omhoog knallen. Onderweg nog even de auto wassen om al het zout eraf te spoelen. Vlakbij Kastraki vinden we een mooie camping genaamd Vrachos die er netjes uitziet en veel faciliteiten heeft. Naast ons staat een Nederlands stel van begin 60 die nog steeds aan het kamperen is. Best goed. Ook de omgeving is zeer indrukwekkend met zijn vele kloosters en rotspartijen. Bovendien heeft de camping een zwembad. We besluiten hier morgen nog een dagje te blijven.

De volgende dag besteden we tijd aan het verkennen van de omgeving. Hele mooie rotsformaties en schitterende kloosters om te bekijken. Naar binnen toe ging niet want we waren niet passend gekleed. De rest van de dag doen we boodschappen en liggen te zonnen bij het zwembad.

De volgende ochtend is het weer omgeslagen en regent het behoorlijk. De ruitenwissers maken overuren als we door de heuvels richting Grevana rijden. Nabij Kozane wordt de omgeving vlakker en wordt het droger. De nieuw aangelegde autoweg is kompleet uitgestorven en we zijn geloof ik de enigste berijders. Thessaloniki is een vieze stinkstad waar de industrie overuren maakt en veel bedelaars aanwezig zijn in de vorm van vrouwen die de hele dag aan de kant van de weg zitten. Net buiten Kavala vinden we een camping van niks maar het is toch maar voor een nachtje. We kunnen mooi over het strand lopen naar het centrum en gaan op zoek naar een leuk restaurantje.

De volgende ochtend rond half tien verlaten we dit weiland met toiletblok en zetten koers richting Turkije. Het is redelijk druk op de weg en dan vooral met vrachtverkeer. Deels gaat het over de autoweg dan is de weg weer tweebaans en dan rijden we weer door kleine dorpjes. Rond 1 uur komen we aan bij de grens en er staat een enorme rij met vrachtauto’s. Hier mogen we omheen rijden en alleen het tonen van paspoort en autopapieren is voldoende om het Griekse gedeelte van de grens te kunnen verlaten. Dan volgt er een kilometer niemandsland alvorens we bij het Turkse deel van de grens zijn. Ook hier een enorme rij vrachtauto’s maar een douane mannetje wenkt ons dat we er langs kunnen rijden. Anouk blijft bij de auto en zelf ben ik een uur bezig langs de verschillende kantoortjes om een triptiek voor de auto te krijgen, 2 visums voor ons zelf en het wisselen van geld. Dan nog een laatste paspoortcontrole en we kunnen het chaotische grens gebeuren achter ons laten. “Istanboel nog 247 km” geeft een bord aan. Nog even doorknallen dus!

Rondje Turkije.

De omgeving waar we door rijden is kaal maar heuvelachtig met lange hellingen waarbij we met de Toyota moeten terugschakelen. Onderweg pauzeren we nog even bij een benzinestation annex restaurant. Alle auto’s worden hier gewassen door een vreselijk vriendelijk mannetje. Aan het eind van de middag bereiken we de buitenwijken van Istanboel en gaan op zoek naar de camping in de wijk Atakoy, vlakbij het vliegveld. De goede wijk is redelijk snel gevonden maar de camping zelf niet. Maar dat kan toch niet moeilijk zijn want de camping zou aan het strand moeten liggen. Dan de lange boulevard maar weer volgen. Uiteindelijk vinden we de camping op dat ene stukje boulevard waar we niet geweest zijn namelijk precies tussen de op- en afrit van naar de wijk Atakoy. Je moet er maar opkomen! De camping is niet veel bijzonders en ik ben op de een of andere manier allergisch voor het lange gras wat er groeit want ik loop de hele tijd flink te niezen. Het is sowieso niet onze favoriete camping want tijdens het eten in het camping restaurant zak ik finaal door mijn stoel wat voor veel hilariteit zorgt. ’s Avonds blijkt onze hele auto vol met muggen te zitten wat de nachtrust niet echt ten goede komt.

De volgende dag gaan we met een taxi naar het centrum van de stad. We bezoeken de bekende Moskeeen en de Grand Bazaar, daarna gaan we geld pinnen en duiken een internet cafe in. We doen wat boodschappen en eten bij restaurant Dolphin alvorens weer met de taxi naar de camping terug te keren. ’s Avonds is het feest in de stad met veel vuurwerk want Fenerbahce is landskampioen voetbal geworden.

Vandaag willen we flink wat kilometers maken richting Ankara. Het is zondag en het is redelijk rustig op de weg. We nemen de rondweg om Istanboel en zijn binnen een halfuur de grote brug over de Bosperus over en bevinden ons nu in Azie. Even stoppen en een paar foto’s van de brug maken is geen slim idee. Ik wordt door een paar dreigende soldaten teruggestuurd. Tot 100 km na Istanboel zijn de voorsteden, andere steden en industriegebieden allemaal aan elkaar vastgegroeid. Over vooral de autowegen rijden we door in oostelijke richting. Aan het eind van de middag bereiken we Ankara maar vinden geen camping of geschikte overnachtingsplek. Het weer begint slechter te worden en er komen donkere wolken opzetten. We besluiten gewoon door te rijden richting Nevsehir midden in Cappadocie. We rijden door een absoluut verlaten en heuvelachtig landschap over kleine bochtige weggetjes. In the middle of nowhere komen we bij een verlaten tankstation waar we de tank weer kunnen vullen. Precies op deze plek heb ik in 1988 een lekke achterband van mijn XT500 geplakt.

Het is nu 7 uur en we moeten nog 180 km rijden naar Nevsehir en de weeromstandigheden worden er niet beter op. Rond 10 uur ’s avonds bereiken we een bekende camping net buiten Nevsehir. De ketting hangt ervoor maar een aardige jongeman komt er al aan gesprint en laat ons binnen. Het wordt gelijk twee keer zo druk op de “Ozer camping caravanning” want er staat nog een andere camper. Dat was een lange drukke dag vandaag maar we blijven hier 2 dagen staan om de omgeving goed te bekijken. Hopelijk werkt het weer ook een beetje mee.

De volgende morgen is de lucht strakblauw en is het zonnig en warm. Ik haal bij de receptie een brood voor het ontbijt. De eigenaar van de camping blijkt mij nog te kennen! Ik was hier inderdaad twee keer eerder geweest, in 1988 alleen en in 1997 samen met de Duitse motorrijder Claus. Ik was op weg naar Zuid-Afrika en Claus naar Azie. Ik had hem nog wat foto’s en krantenartikelen gestuurd die hij keurig uit een la haalt van het bureau bij de receptie. Dat wordt dus even bijpraten en veel thee drinken. Het is rond de middag als we richting het maanlandschap rijden van de streek Goreme. We maken eerst een rondje door het hele gebied en bekijken het uitzichtpunt van Ortahisar en we bezoeken Goreme, en Zelve en gaan internetten en doen wat boodschappen. Er zijn heel veel Nederlanders in deze streek want we kregen vaak opmerkingen “of we hier ook Gevels komen behandelen!” ’s avonds eten we in het restaurantje bij de camping. We zijn de enigste gasten zowel in het restaurant als op de camping. In de zomer maanden staat de camping nokvol, iets wat we ons nu moeilijk kunnen voorstellen.

De volgende dag gaan we naar Derinkuyu, een grote onderaardse stad. Het plaatsje zelf heeft niets te bieden en is een aaneenschakeling van krottenwijken. De onderaardse stad is zeer indrukwekkend. Hier woonden vroeger 20.000 christenen ten tijde van de vervolging………………………

Vandaag gaan we verder richting de Middellandse Zee. Tijdens het inpakken van onze spullen wordt er weer thee gebracht door de een van de medewerkers van de camping, tevens tuinman, hulpkok en ober. We nemen afscheid en rijden over de hoogvlakte richting Nigde. Bij een tankstation kunnen we niet tanken ivm electriciteit problemen. Een tankstation verder lukt het wel. Bij een grote splitsing halen we voor de derde keer dezelfde veel te hoog beladen vrachtauto in. Over de nieuwe tolweg zetten we koers naar Mersin en vervolgens volgen we de kustlijn in westelijke richting. Bij het plaatsje Kizkalesi vinden we een mooie ruime camping vlak aan de zee. Op de camping staan een twintigtal Nederlanders met campers en auto’s met caravans. Ze rijden een ACSI rally. Georganiseerde routes die je met een groep of individueel kunt rijden. Allemaal oude vandagen, toch leuk.

De volgende dag volgen we de heuvelachtige kustweg richting Alanya. Onderweg gaan we eten bij een leuk restaurantje vlak aan zee en we maken onderweg de nodige foto’s. Op ongeveer 20 km van Alanya vinden we een kleine maar leuke camping vlak aan de zee met een mooi strand. Hier blijven we een paar dagen om uit te rusten en het toeristische Alanya te bekijken.

De komende drie dagen liggen we bij 35 graden Celsius aan het strand, doen boodschappen, bezichtigen een groot Fort boven op een heuvel en duiken de stad in. De winkels en souvenirshops vallen een beetje tegen en de meeste gezelligheid is te vinden in de haven waar we ook blijven eten op het terras van een leuk restaurant.

Daarna vervolgen we onze weg in westelijke richting langs de kust. We bekijken de mooie watervallen Manavgat en een groot stuwmaar 18 kilometer verderop. Vervolgens rijden we Side voorbij en belanden in het theater van Aspendos waar net de repetitie gaande is voor een theater uitvoering. Aan het eind van de middag rijden we door richting Antalya maar kunnen hier geen camping vinden. Pas in het verderop gelegen Kemer vinden we onderdak in de vorm van een pension. Kemer maakt een enorm toeristische indruk met alle voor- en nadelen die daarbij horen. Maar in het restaurant ging een gigantische steak er smakelijk in. De scherpe sauce werk behoorlijk op onze darmen want we zitten de volgende ochtend flink op de toilet. Na het ontbijt gaan we nog even het centrum van Kemer in. Overal is het rustig en het openbare leven en de toeristen moeten nog duidelijk opgang komen. Anouk koopt een paar leuke sieraden en we starten aan het eind van de ochtend de auto. We rijden eerst terug richting Antalya en daarna rijden we binnendoor verder richting Pamukkale. Het is een mooie route met heel weinig verkeer onderweg. Eenmaal moeten we stoppen want er worden hoogspanningskabels over de weg getrokken. Halverwege de middag bereiken we Denizli, een grote stad. We vervolgen onze weg richting Pamukkale en gaan op zoek naar een camping. We zijn het dorp uit als we in de verte de bekende kalkterrassen opdoemen. Maar ze zien er erg smerig en verdroogd uit. We rijden eerst naar Karahayit, bekend vanwege de modderbaden. Ook hier heeft de verpaupering toegeslagen en is erg weinig meer over van het massa toerisme. We rijden terug naar het dorpje Pamukkale en zoeken de minst slechte camping uit. ’s Avonds vermaken we ons met een eigen potje koken, internetten en een rondje lopen door het dorp.

’s Morgens zien we dat er van de kalkterrassen van Pamukkale niet veel meer over is. Alles is opgedroogd. Het gerucht gaat de grote hotels zoveel water gebruiken en opslurpen dat er juist voor de attractie zelf geen water meer over blijft. Nog even en er komen echt geen toeristen meer. Pamukkale ligt ver van de andere bezienswaardigheden af en is eigenlijk de lange rit niet meer waard. Een beetje teleurgesteld rijden we via Soke richting Kusadasi over in het algemeen slechte wegen.

Aan de rand van Kusadasi vinden we voor Turkse begrippen een nette camping. We maken een praatje met onze tijdelijke buurman, een Duitse motorrijder op een BMW. Kusadasi heeft een leuk centrum met veel winkels en shops. Zelfs een soort bazaar en tal van gezellige kroegen zijn aanwezig. We vinden een zeer druk maar goed restaurant en blijven tot in de late uurtjes hangen.

Vandaag hebben we een relaxed dagje. In een naburig dorpje gaan we luieren aan het strand en later die middag brengen we een bezoekje aan Efes. Alles super toeristisch en niets voor niets. Overal moet je voor betalen. Met een taxi laten we ons bergop brengen naar de achterkant van het Efes gebeuren. Nu kun je heuvel af langs alle bezienswaardigheden terug lopen naar de parkeerplaats. Een wandeling van ca. 3 kilometer. We lopen langs tal van indrukwekkende poorten en bogen, een soort van bibliotheek, zuilen en een heus theater.

De volgende dag verlaten we Kusadasi en nemen de autoweg naar Izmir. Het is duidelijk minder druk op de weg en de omgeving wordt vlakker en kaler. Aangekomen bij Canakkale steken we met een pondje de Dardanellen over.

We zijn weer terug in het Europese deel van Turkije. Tegen de middag kruisen we de grote hoofdweg die loopt van Griekenland naar Istanboel, waar we 14 dagen geleden ook over reden. Ons rondje Turkije is compleet. We slaan linksaf en rijden richting Griekenland. Bij dezelfde grensovergang als op de heenweg verlaten we Turkije na enig oponthoudt over een ontbrekend stempeltje. Er staat een Iraanse vrachtwagen aan de grens met een kompleet verfrommelde kabine. De voorruit is van karton met een klein venstertje van plexiglas. We rijden door naar Alexandroupolos en houden het voor gezien. Het is half drie in de middag en we staan eindelijk eens vroeg op een camping. En nog een mooie ook! Gewapend met lectuur en stoeltjes begeven we ons naar het strand. Aan het eind van de middag doen we een paar boodschappen en gaan we pannenkoeken bakken…………………….

De terugweg.

We rijden de volgende dag via Thessaloniki door naar Litohoro. We vinden hier een leuke camping met veel schaduw gelegen vlak aan een kiezelstrand. Omdat het prachtig weer is besluiten we een dagje te blijven. Een paar Grieken moet ik tot vervelens toe helpen met het opzetten van een grote voortent aan de caravan. Ze kunnen niets zelf. Verder liggen we een beetje aan het strand te lezen en maken er een rustig dagje van.

We vervolgen de kustlijn tot aan Larissa en rijden via Lamia en Amfissa door naar Delfi. De omgeving is mooi heuvelachtig en de ligging van Delfi is grandioos. Ook het museum is indrukwekkend, de rest van het oudheidkundige gebeuren valt een beetje tegen. Het is enorm warm buiten met ca. 35 graden Celsius in de schaduw. In Delfi zelf gaan we even internetten en eten bij een restaurant een pizza. Het uitzicht is prachtig maar de bediening zeer slecht. We rijden door naar de camping en het is inmiddels 10 uur ’s avonds en de temperatuur is nog steeds boven de 30 graden. We slapen in de auto op onze slaapzak en de deuren staan wijd open. Nog is het warm.

De volgende dag rijden we naar Patras alwaar we de boot moeten nemen naar Igoumenitsa en vervolgens door naar Italie. Het is weer een bloedhete dag en we gaan eerst met een pondje naar de overkant. Een tocht van een ruim een half uur. We parkeren de auto op de boot en gooien allebei de deur dicht terwijl de sleutels er nog in zitten. Stress. Met een zakmes en 2 schroevendraaiers toch maar het slot open wrikken. Net voordat we de overkant bereiken kunnen we weer in onze auto. De schade aan het slot een beetje repareren en we rijden verder naar de drukke havenstad Patras en halen onze tickets op. Om vier uur ’s middags kunnen we aan boord en we staan weer op het camperdek. Het is niet erg druk op de boot en we lopen wat rond en eten in het restaurant. Het zakmes van de hulpvaardige Nederlander op de boot heb ik nog in mijn broekzak zitten, vergeten terug te geven. ’s Avonds rond 10 uur arriveren we in Igoumenitsa en varen vervolgens door naar Bari in Italie.

Als we aankomen in Bari is het nog steeds mooi weer. Vanaf het dek zien we dat een drugshond een auto doorzoekt. Alles wordt er uitgehaald tot en met de stoelen en de achterbank aan toe. Als er niets gevonden wordt mag het zielige Italiaantje alles zelf weer inpakken en herstellen. Als we de boot hebben verlaten en staan geparkeerd op een parkeerplaats zien we dat twee Italianen worden aangehouden door de douane. Een van de twee zet het op een lopen en is net een rugby speler. Hij ontwijkt alles en iedereen en loopt vlak langs onze Toyota met alleen Anouk erin. Zelf sta ik even verderop bij een pin automaat. Een militair schiet twee keer in de lucht en ook een douanier trekt een pistool. De man stopt en krijgt een paar rake klappen en flinke schoppen alvorens te worden afgevoerd. We verlaten Bari en rijden de hele dag over de saaie autoweg en passeren Ancona en pakken in Rimini een camping. Allemaal vergane glorie of we zitten aan de verkeerde, lees saaie kant, van Rimini. De volgende dag staan er weer veel autoweg kilometers op het programma. Pas boven Bolzano wordt het leuker en zijn we terug in de Dolemieten. In Naturno nemen we het zelfde pensionnetje als drie jaar geleden met schitterend uitzicht op de bergen. We gaan wat eten in het dorp.

We rijden via Zwitserland naar Duitsland. Maar erg snel gaat dat niet. Een aantal bergpassen zijn nog afgesloten en we hebben veel oponthoud door wegwerkzaamheden. Bovendien is het slecht weer met veel regen. Eenmaal in Duitsland nemen we de autoweg richting Kassel en hebben onze laatste overnachting in Bad Kissingen op een zeer rustgevende camping.

De laatste dag breekt aan en we rijden bij Enschede Nederland binnen. Even koffie drinken in Beerzerveld en er gelijk maar een Chineesje aan vastgeplakt. Daarna de laatste kilometers tot aan Ommen. Komen we bij Junne nog mijn zus Pien en zwager Roel tegen. Even bijkletsen en doorrijden naar huis. Wicky is blij ons weer te zien………………….