Door Ko van O.

Een verlaat verslag van de subgroep “de Alpenmarmotten” over een paar dagen off-road in de Alpen!

Waarom verlaat………….? Ik was dit verhaaltje aan het afronden en zag dat ik de contributie nog helemaal niet had betaald. En dat na vele uren noeste type arbeid. Bovendien was het al 7 september, ik was te laat met dokken! Ik dreigde mijn eigen verhaal niet te kunnen lezen in ons lijfblad want een lege omslag zou mijn deel zijn. De enige optie was snel de contributie betalen en dit verhaal een clubblad doorschuiven.

Waarom een subgroep………………………? Omdat je anders niet aan de nieuwste trend binnen de DTA meedoet! Er zijn namelijk al diverse subgroepen gesignaleerd. ” De woevers” , te pas en te onpas schieten steekvlammen van 10 meter en meer de lucht in tijdens treffens. Nog even en ook drukke winkelcentra worden geconfronteerd met dit nieuwe fenomeen! “De aanhangers” , de trouwe tweewielers worden door deze subgroep steeds vaker naar evenementen vervoerd op aanhangers of met bestelbusjes. Verder zijn er de “forum fanaten” , altijd met helm op achter de computer en met de motorfiets stationair draaiend in de tuin. Je kunt dan direct vertrekken wanneer Fred weer een last minute activiteit lanceert. Verder fungeren ze als helpdesk bij vragen of problemen van anderen. Niet te vergeten zijn “de clubbladlezers” , ze betalen jaarlijks trouw de contributie en vermaken zich uitstekend met alleen het clubblad. En wat te denken van “de rallyraid riders” , “ de tweecilinder boys” en “de niet Yamaha-mannen”. Sommige leden horen bij geen enkele subgroep en anderen weer bij bijna allemaal…………………..!

Geen wonder dat het DTA-bestuur over lange tentakels dient te beschikken om één en ander onder controle te houden. Gelukkig kunnen ze altijd de hulp inroepen van de subgroep “de politieagenten” , herkenbaar aan stevige zwarte lederen broek met witte bies. Eventueel aangevuld met een infiltrant van het CRI en een onderzeeboot kapitein!

En nu dan weer “ de Alpenmarmotten”.

Het vertrek was gepland op zaterdag 13 augustus jl. Jan Rad, Paul vd B en ondergetekende Ko van O. hadden voor zaterdagavond in de Ardennen afgesproken. Roel Sniedt zou op eigen gelegenheid naar Briançon (F) rijden en misschien zelfs een dag eerder vertrekken. Deze morgen rond half elf ben ik bij Paulus. Hij was de afgelopen week erg druk geweest en had nog geen spullen kunnen pakken en ook zijn XTZ660 was nog niet geheel wedstrijd klaar. Paul stortte zich op het eerste en ik op zijn motorfiets. Na twee drukke uurtjes en een paar borden macaroni en een tussenstop bij Termaat konden we vertrekken richting de Ardennen. Via binnendoor wegen en een stuk snelweg om Aken werd koers gezet naar het zuiden. Er stond wel wat wind maar het bleef droog. Rond halfacht arriveren we bij het huis van Jacolien in Comblain au Pont en Jan Rad arriveerde 20 seconden later. Een ongelooflijk sterk staaltje DTA planning wat nog nooit was vertoond, wat een timing! Het was onduidelijk of het huis al door anderen bezet of verhuurd was maar dit bleek niet het geval. We hoefden ons niet in te vechten maar konden rustig onze intrek nemen in de woning. Daarna een bakje friet en een biertje halen in de kroeg.

De volgende ochtend zagen de Ardennen er zoals zo vaak erg troosteloos uit. Het had de hele nacht flink geregend en aan de lucht te zien bleef dat nog wel even zo. Maar de nodige Leffe’s hadden ons de hele nacht in coma gehouden en we hadden dus niets van het slechte weer meegekregen. Na een paar bakken koffie en een snel ontbijt werden de motoren gestart. Het vele regenwater werd massaal afgevoerd door de geultjes en beekjes naast de wegen. Wat een water kwam er naar beneden in de inktzwarte Ardennen. Jan rijdt voorop en zijn nieuwe navigatiesysteem met vrouwenstem zou ons snel en vakkundig uit deze duisternis leiden. Paul en ik hadden er alle vertrouwen in maar toen we na 4 kilometer en 10 minuten weer het huis van Jacolien passeerden was er duidelijk iets mis en sloeg de twijfel toe. Een instelfoutje volgens Jan, maar misschien wilde het navigatiesysteem gewoon naar binnen en lekker bij de kachel liggen. Daarna ging iets beter en zijn we uiteindelijk via Denemarken richting Dijon gereden. Paul heeft er vandaag overduidelijk erg veel zin in en is weer helemaal los. Paulus rijdt heel stevig door en laat geen gelegenheid onbenut om in te halen. Eenmaal komt hij ons zelfs over het naast de hoofdweg gelegen zandpad voorbij denderen alsof Jan en ik stil staan! Andere keren staat juist hij weer stil en heeft zijn oude beroep van mannequin weer opgepakt. Niemand wisselt per dag namelijk zo vaak van jas, regenkleding, handschoenen, zonnebril, panty’s en babydol dan Paulus de Crosskabouter! In Dijon nemen we een “Formule 1 hotel” ! Het is wel benauwd in de kleine drie persoonskamer en dat word alleen maar erger als we door het enige raam alle bagage naar binnen takelen en er de regen kleding laten drogen. We moeten tijdelijk even onze kamer ontvluchten en gaan eten in een even verderop gelegen restaurant. Het is laat als we terug komen en de TV laat alleen nog blote dames zien en op de gang is het lawaaiig van (aangeschoten) jongelui!

De volgende ochtend zijn we voor zevenen uit de veren en gaan lekker ontbijten. Er lopen zulke dikke gedrochten rond die staand ontbijten omdat ze niet in staat zijn plaats te nemen op de aanwezige picknick banken. Als deze mensen, van het formaat walrus, aan het strand gaan liggen zonnen worden ze ter plekke door Greenpeace weer de zee in getrokken! Rond een uur of negen vertrekken we voor de laatste ruim 400 km naar Briançon. We nemen geen meter snelweg en toeren lekker binnendoor. Het weer is best redelijk en het blijft overwegend droog. Boven op de Col de Galibier is het echter ijzig koud. Tijdens het maken van foto’s bevriezen bijna mijn vingers. Het is wachten op Paul. Zijn motor heeft problemen met de hoogte en stottert behoorlijk en houd af en toe in. Waarschijnlijk een smerig luchtfilter. Als we de Col de Galibier af rijden wordt het langzaam warmer en gaat de wind liggen. Wel is het erg druk op de weg. Het is nog schoolvakantie en dat is goed te merken aan de enorme stroom caravans en campers. In Briançon raken we elkaar even kwijt maar arriveren uiteindelijk toch samen op de camping La Vachette een paar kilometer ten oosten van Briançon. Roel komt ons al tegemoet lopen. Hij is gisterenmiddag al gearriveerd en heeft er al anderhalve dag off-road rijden opzitten. We gaan onze tentjes opzetten om vervolgens een restaurant te zoeken. In het eerste restaurant komen we om onduidelijke redenen niet binnen en het tweede restaurant, gelegen aan de hoofdweg naar Italië, lijkt wel een hol van een kluizenaar! Maar goed de maagjes rammelen en dan ben je wel eens iets minder kritisch. Wij dus naar binnen in het “Michelin No-Star restaurant” en wat we voorgeschoteld kregen was van erg wisselende kwaliteit. Tot en met het voorgerecht was alles onder controle evenals mijn lamsvlees en de pizza van Roel. De pasta van Jan en Paul wordt veel te laat en ijskoud geserveerd waarop beide heren amok gaan maken in de keuken. Dat maakt op de eigenaar en de kok bitter weinig indruk want die zijn zelf lekker buiten aan het eten en laten de boel de boel. Terwijl Roel en ik lekker aan het uitbuiken zijn zitten Paul en Jan nog steeds met een lege maag wazig voor zich uit te kijken. Vooral Jan maakt een totaal geRadbraakte indruk. Als we aanstalten maken om dan maar af te rekenen komt er beweging in de zaak of beter in de pasta. Een half uur later komt de kok eindelijk, en met excuses, de pasta brengen. Door het lange wachten hebben ook Roel en ik weer honger gekregen en wordt er nog maar een grote pizza bijbesteld die vervolgens tot de laatste kruimel wordt verorberd. We nemen er nog een paar biertjes bij en na het nagerecht heeft een ieder de maag redelijk vol en duiken we flink vermoeid onze tenten in.

De volgende morgen is het ijskoud en ligt er ijs op het zadel van de motoren! Brood halen bij de bakker en koffie zetten. Zodra de zon doorkomt wordt het snel warm en de lucht is werkelijk strak blauw. Het beloofde een prachtige dag te worden en dat werd het ook. Rond tien uur vertrekken we richting Bardonecchia (I) over de Col de l’Echelle en daarna direct de Col de Sommeiller op. Na een paar kilometer gaan we eerst koffie drinken en even verderop houdt het asfalt op. De Sommeiller is geen vreselijk moeilijke Col maar wel lang en met af en toe grote stenen. Ongelooflijk hoeveel standaard personen auto’s, busjes en ATB-ers proberen naar de top op ruim 3000 meter te rijden. De Italianen zijn op dat gebied gestoord. Hele gezinsauto’s worden ernstig mishandeld of in puin gereden over de af en toe pittige off-road piste. Ik twijfel zelfs of ik hier wel mijn met Landcruiser zou willen rondrijden. De off-road eigenschappen van de nieuwe 660 vallen me gaande weg de Col zeker niet tegen! Boven op de top was een bestaand barak of gebouw verdwenen. We hebben een prachtig uitzicht over de besneeuwde bergtoppen in de verte. Dan is het tijd voor de afdaling en de nodige foto’s onderweg.

In een klein plaatsje houden we pauze en nemen als toetje nog even de pistes en Cols rondom Lago Nero mee, ook een geweldig mooi gebied. We nemen de tijd om even een uurtje in de zon aan het water te liggen. Daarna gaat het over de onverharde piste door richting de camping. In de bocht ligt een XTZ 660 ongelukkig op zijn zijkant. Omstanders moesten de hevig tegenspartelende Paulus tegen de grond drukken en in bedwang houden. Jan Rad en ik zijn druk bezig om de motorfiets van alle kanten te fotograferen. Ondanks dat de benzine aan alle kanten wegstroomt laten wij ons niet door de bestuurder stressen. Bovendien moet er nog een sporen onderzoek plaatsvinden. Maar het blijft onduidelijk of Paul, als een jonge hond volgas de binnenbocht indook, of dat Roel met een vertragingstechniek, de buitenbocht bezet hield! Met een afgebroken spiegel, richtingaanwijzer en een verbogen schakelpedaal valt de schade alleszins mee! Daarna terug naar de camping. We passeren op een paar kilometer zeker vijf verkeerslichten en lange files in verband met wegwerkzaamheden. Het is al bijna halfacht als we op de camping aankomen. Op het terras van de camping drinken we een paar stevige biertjes. Wat smaakt dat toch goed na zo’n stoffige en prachtige off-road dag. We bestellen ook vier grote pizza’s die we wel bij onze tent moeten op eten. Beetje duister allemaal. We krijgen gezelschap van een dronken Fransman Gerard die alleen maar loopt te brallen dat hij bier voor ons wil halen en bij Jan Rad in de tent wil slapen! Voor de rest komt er geen zinnig woord uit.

We gaan weer lekker snurken en ook de volgende dag hebben we stralend weer en gaan we de Testa dell’Assietta rijden. Een mooie hoog gelegen piste in Italië over verschillende bergkammen op een gelijkblijvende hoogte van ca. 2000 meter. Roel had hem eergisteren ook al in z’n eentje gereden maar had er geen moeite mee om daar nog eens heen te gaan. Ook hier was het druk met motorrijders, ATB-ers en 4x4 auto’s. De piste is niet moeilijk om te rijden door de vele lange vlakke stukken maar af en toe duiken ook flinke stenen en pittige haarspeldbochten op. Boven op de Col delle Finestre houden we lunchpauze en genieten van het prachtige uitzicht en de besneeuwde bergtoppen ver voor ons. Daarna nog een klein stukje piste voordat het asfalt begint. Deze asfaltweg naar het plaatsje Susa is een aaneenschakeling van alleen maar haarspeldbochten om er bijna misselijk van te worden. We gaan eerst lekker uitgebreid op een terrasje zitten in het centrum van de stad. De motoren hebben we behoorlijk fout geparkeerd naast onze stoeltjes. Maar niet voor lang want de eigenaresse van een kroeg sommeert ons om dat te veranderen. Dan maar verkeerd parkeren aan de overkant van de straat! Even later duikt de plaatselijke “polizia” op en zoekt op het drukke terras naar de potentiële eigenaren van de verkeerd geparkeerde tweewielers. Maar Roel, Jan en ik begrijpen totaal niet waar het overgaat en trekken een zeker onschuldig gezicht. Net als we de situatie totaal onder controle hebben komt Paul de hoek om zeilen. Hij was even geld aan het pinnen en gaat volledig op de kletstoer met de agentjes. Dan weet je dat de gewonnen situatie alsnog reddeloos verloren gaat. Maar we stonden toch op het punt om af te rekenen en vertrekken voor weer een rondje Lago Nero en vervolgens terug naar de camping.

Waar gaan we vanavond eten is de grote vraag? Met de motor naar Briançon betekent weinig of geen bier drinken. Het luxer restaurant in La Vachette wil ons niet hebben. Dan maar weer naar onze vrienden van het “Michelin No-Star restaurant”. We worden als ware helden ontvangen. Waarschijnlijk zijn er nog nooit mensen geweest die het aandurfden om hier in dit bouwval twee keer te komen eten. Hele gesprekken komen op gang. De eigenaar heet Claude (of Kloot) en komt uit Normandië en heef hier al 18 jaar een restaurant. Hij is vroeger zeeman geweest en volgens eigen zeggen lopen er in iedere grotere havenstad wel kinderen van hem rond. De kok heet Thierry en komt uit Straatsburg. Hij is echt van het type 12 ambachten en 13 ongelukken. Zijn CV vermeldt beroepen variërend van sanitair monteur tot bijna politieagent. Het veertiende ongeluk is het feit dat hij hier nu kok is want het eten is nog slechter dan eergisteren en heeft de smaak van bleekwater. Thierry mist één voortand en daarmee komt hij goed weg. Want ik had hem al zijn tanden uit z’n mond gemept bij zulke slechte culinaire prestaties! Maar goed het is verder best een aardige jongen. We blijven de hele avond lekker ouwehoeren en vertrekken laat richting de camping.

Het eten is niet bij iedereen goed gevallen. De meeste van ons hadden een entrecote gegeten en die zijn beslist niet gaar geweest. Eén van ons moest er ‘s nachts helaas een paar keer uit om flink over te geven en heeft daarmee zo’n beetje de hele camping als zijn territorium afgebakend. Zelf had ik een onrustig gevoel in mijn maag maar moest ’s morgens wel een sprintje trekken richting toiletgebouw. Tijdens deze sanitaire ontspanning bedacht ik me ineens waarom het Duitse vrouwen skiteam in februari in het restaurant van Claude komt eten zoals hij gisterenavond trots vertelde. Pure ploegen tactiek. Want met een entrecote van Thierry in je maag wil je wel als een speer de piste af om met de skibroek op de enkels een toiletgebouw binnen te glijden om eens flink uit de broek te knallen! Minder goed nieuws is tevens dat de weersomstandigheden drastisch aan het veranderen zijn. Sinds de tweede helft van de nacht is het flink gaan regenen en zo te zien wordt het nog lang niet droog. We ontbijten onder een afdak en het is duidelijk dat de vele regen roet in het eten gaat gooien. We hebben twee prachtige off-road dagen gehad maar het is over want verder off-road rijden kun je wel vergeten. Het is veel te glibberig op de onverharde pistes in de bergen.

Binnen een half uur is onze hele subgroep “de Alpenmarmotten” ontmanteld. Paul ging deze natte donderdagochtend sowieso volgens planning vertrekken. Zijn aanwezigheid is vanaf zaterdagochtend in Arnhem en omgeving weer vereist. Roel heeft razendsnel zijn spullen gepakt en probeert vandaag nog in de buurt van Stenay (Noord-Frankrijk) uit te komen (700 km) om bij goed weer hier nog twee dagen off-road mee te pakken! Jan vertrekt al toerend in onbekende richting en Paul en ik reden samen op tot bij de peperdure Frejus tunnel. Paul ging linksaf voor de snelste weg naar huis. Zelf bleef ik nog een dagje langer in de Alpen toeren maar ging daarna ook redelijk snel naar het noorden. Ik hoopte op een weersverbetering onderweg maar zowel in de Jura, de Vogezen als in de Ardennen was het nat en troosteloos. In Verdun overweeg ik weer een “Formule 1” te pakken maar vind een dergelijke overnachting twee keer in een week iets teveel van het goede. Dan voel ik me net een homo. Bestaat hier al een subgroep voor? Het wordt dus eenvoudig kamperen op een soppige camping even verderop. Twee dagen eerder dan gepland tikte ik weer aan bij de Klaproosstraat in Ommen. We kunnen terug kijken op een zeer geslaagde en berengezellige week, alleen steken de twee dagen off-road rijden een beetje schril af tegen de relatief lange heen- en terugweg!