door Ko en Anouk.

Het is maandagmorgen 21 april als we Esquel verlaten en op weg gaan naar Mendoza. Nu ligt Mendoza meer dan 2000 kilometer naar het noorden maar de weg er na toe is alles behalve saai te noemen. Zo rijden we eerst door het prachtige merengebied, passeren daarna een aantal zeer hoge vulkanen en vervolgens toeren we bij San Rafael door een van de mooiste canyons van Argentinië. Het grootste gedeelte van route gaat weer over de Ruta 40 die zeer wisselend van kwaliteit zal zijn.

Het prachtige Merengebied

Dit merengebied in het noordwesten van Patagonie grenst aan het Andesgebergte en loopt door naar Chili. Het telt vier nationale parken en tientallen meren, die naar men zegt tot de mooiste ter wereld behoren. Hier zijn Alaska, Zwitserland en Noorwegen verenigd in een gebied. Je kunt er volop wandelen, bergbeklimmen, boottochten maken en ’s winters skiën. Bariloche is de belangrijkste en grootste stad van dit gebied, gelegen aan het Nahuel Huapi meer. Het is na Buenos Aires de meest bezochte stad van Argentinië en het wordt ook wel “klein Zwitserland” genoemd vanwege zijn typische Zwitserse uitstraling. Nadat de Puelches-indianen waren verjaagd kwamen de eerste Europeanen zich vestigen, voornamelijk Zwitsers en Duitsers. Om nog meer een Alpen gevoel te krijgen zijn de Zwitsers met een grote chocolade industrie begonnen. Tientallen chocoladewinkels zie je in de stad met enorme etalages waarin allerlei soorten en vormen van chocolade te zien zijn. De winkel van Turista is de grootste en daar moet je zeker even binnen wandelen. Verder zie je in het straatbeeld de nodige Sint-Bernard honden lopen met houten tonnetjes om hun nek en namen als Mozart, Beethoven en Bach. Je kunt je ermee laten fotograferen!

Vanuit Esquel is Bariloche, of eigenlijk heet het volledig San Carlos de Bariloche, makkelijk te bereiken over een goede asfaltweg. Halverwege de middag bereiken we de stad en gaan op zoek naar een camping. De meeste zijn al gesloten maar we vinden een mooie camping direct aan het Nahuel Huapi meer waar we een paar dagen blijven. Overdag is het stralend weer met veel zon en temperaturen tussen de 15 en 20 graden. Maar we zitten hier op ongeveer 800 meter hoogte en dat betekent een paar graden nachtvorst in deze tijd van het jaar. ’s Ochtends valt het daarom niet mee om uit de slaapzakken te kruipen en de daktent via de ijskoude metalen ladder te verlaten!

We besteden een halve dag aan onderhoud van de auto. Na weken van gerammel over allerlei slechte wegen moet het een en ander even worden nagekeken. Vooral de banden, wielen en de vering hebben flinke klappen gemaakt de laatste tijd. Maar alles is keurig in orde en zelfs het luchtfilter was niet overdreven stoffig. Straks in Mendoza zitten de eerste 10.000 kilometer van deze reis erop en dient de olie ververst te worden. Dan is de auto alweer in orde voor het tweede gedeelte van de reis. Op de camping staan een paar Nederlandse rugzaktoeristen met hun tentje en een Duits koppel, Andreas en Susanne, die met een oud VW busje door Zuid-Amerika toeren. Wat we dan nog niet weten is dat we Andreas en Susanne onderweg heel vaak gaan tegenkomen………………

Onze camping ligt 13 kilometer buiten het centrum van Bariloche en nemen de bus die iedere 20 minuten langs de camping rijdt. Even door de stad banjeren om onze voorraad levensmiddelen, andere spulletjes en leuke souvenirs in te slaan. Daarnaast gaan we met een stoeltjes lift omhoog naar een geweldig uitzichtpunt over een groot gedeelte van het merengebied en de volgende dag maken we ook met de auto nog een uitgebreide rondrit door dit gebied alvorens in noordelijke richting verder te rijden!

Diverse vulkanen

We rijden langs het Nahuel Huapi meer en de Chileense grens richting San Martin de Los Andes en het Nationaal Park de Lanin om de gelijknamige vulkaan (3768 m) te bekijken. Bij het park aangekomen moeten we natuurlijk weer de portemonnee trekken en we zijn er langzamerhand aan gewend dat we als toerist voor dit soort dingen driemaal zoveel entree moeten betalen als een inwoner van Argentinië. Hoe verder we het park inrijden hoe meer het begint te regenen en hoe kouder het wordt. Langzamerhand verdwijnt ook de top van de vulkaan in de wolken. Op een totaal verlaten camping zien we een bekende VW bus staan en een paar kilometer verderop zien we een tweetal dik ingepakte figuren lopen. Andreas en Susanne staan op het punt een rondvaartboot te nemen over het meer richting de (onzichtbare) vulkaan en wij maken een wandeling door het park. Aan het eind van de middag verlaten wij het park en gaan verder richting Mendoza op zoek naar hogere temperaturen en beter weer. Achter de ruitenwissers van de VW bus laten we een briefje achter…………….Kijk onder links voor hun website en verdere reisbelevenissen!

De volgende dag rijden we over de Ruta 40 en passeren de vulkaan Lanin op een afstand van ca. 50 kilometer. Het weer is ondertussen zo opgeknapt dat we nu beter zicht op de vulkaan hebben dan gisteren in het park toen we er met onze neus vlak voor stonden! De Ruta 40 is ditmaal voorzien van keurig asfalt en we bereiken zeer makkelijk in 5 uurtjes Chos Malal wat toch 420 kilometer verderop ligt. Hier komen we terecht op de goedkoopste camping tot nu toe. Vijf pesos of omgerekend 1 euro kost hier een overnachting! We volgen de Ruta 40 verder naar het noorden. Zo makkelijk als het gisteren ging zo moeizaam gaat het vandaag. We rijden over een Altiplano (hoogvlakte) op een hoogte van rond de 1300 meter. Vandaag is bijna de hele route onverhard en we worden weer meedogenloos door elkaar gerammeld. Onderweg komen we bijna niemand tegen en alles maakt een verlaten en uitgestorven indruk. Er dient een jerrycan diesel aan te pas te komen om het volgende tankstation te kunnen bereiken.

Links van ons bevind zich bijna de hele dag de Vulkaan Domuyo (4708 m) en de hele omgeving waarin we rijden is vulkanisch, inktzwart en het ruikt af en toe naar zwavel. In Malargue ontmoeten we een Duitser die al vier jaar door Zuid-Amerika toert met een landrover. Van zijn beroep maakt hij bommen onschadelijk, specialistisch en af en toe gevaarlijk werk. Ongeveer twee maanden per jaar werkt hij in Duitsland en heeft dan weer voldoende geld om een jaartje te reizen. Van hem krijgen we wat tips voor de route naar Mendoza. Op weg naar San Rafael passeren we op grote afstand de Vulkaan Tinguiririca waar in 1972 een kompleet rugby team uit Uruguay neerstortte en dat pas na 70 dagen werden gered. Ze konden zich in leven houden door vlees te eten van de mensen die waren overleden. Er is film gemaakt over deze gebeurtenis met de titel “Alive”.

Canyon van Atuel

Ongeveer 70 kilometer voor San Rafael gaan we rechtsaf en rijden over een hagelnieuwe asfaltweg richting El Nihuil. Vanaf hier kun je door de prachtige Canyon van Atuel naar San Rafael rijden. Deze Canyon wordt ook wel de “Grand Canyon” van Argentinië genoemd. Helaas staat een deel onder water vanwege de bouw van een tweetal enorme stuwdammen. Dat was noodzakelijk om de steden San Rafael en Mendoza te voorzien van voldoende water. De Canyon bestaat uit buitengewone geologische formaties, gevormd door erosie en droogte, en met enorme ravijnen. Het ruigste gedeelte ligt tussen de twee meren waar de Rio Atuel stroomt. Via tal van scherpe haarspeldbochten dalen we af in de Canyon en volgen een tijdlang de rivier die ook populair is onder de rafters. Ook hier het beeld van vele gesloten campings en na drie uurtjes sturen komen we aan in de drukke en stoffige stad San Rafael. Het valt niet mee om hier een hostel te vinden met goede parkeergelegenheid voor de auto. Als de duisternis inmiddels is ingetreden vinden we 10 kilometer buiten het drukke San Rafael een hotel. Eigenlijk een beetje decadent en iets te duur maar het alternatief om in het donker verder te zoeken spreekt ons nog minder aan. ’s Avonds zien we als contrast vanuit ons luxe onderkomen een drietal mannen in de vrieskou druk sleutelen in de berm. Even verderop staat hun Renault 12 van de jaren 70. Zo te zien hebben ze in ieder geval hun linker voorspatbord verloren en misschien nog wel meer onderdelen. Een uurtje later lijkt alles weer voor elkaar want van de auto en de drie mannen is geen spoor meer te bekennen.

Mendoza

Vanaf San Rafael is het nog vier uurtjes rijden naar Mendoza. Wat direct opvalt als je Mendoza binnen rijdt is dat de stad schoon is en enorm groen. Dankzij een uitgekiend irrigatie systeem groeien bijna overal bomen wat voor de nodige schaduw zorgt in de bloedhete zomers. Mendoza heeft ongeveer 130.000 inwoners en is erg compact en overzichtelijk gebouwd. Aan de rand van het San Martin park vinden we een leuke camping waar we een paar dagen blijven.

Vanaf de camping is het drie kilometer lopen naar het centrum van de stad. Maar de wandeling gaat door het prachtige San Martin park welke bekend staat als een van de mooiste parken is van Argentinië. Ook hier heel veel groen in de vorm van bomen, planten en grasvelden. Helaas kent Mendoza ook de problemen van heel veel grote steden. ’s Nachts is het buiten het drukke centrum om niet veilig. We nemen daarom iedere keer een taxi om ons op de camping te laten afzetten.

Op weg naar het centrum zien we bij een ijssalon Susanne zitten, genietend van een enorme ijsco. Andreas is even terug naar de camping om de plakspullen te halen voor de fiets. Susanne staat namelijk met een lekke band. Ze staan op een andere camping verder buiten de staat waar niet veel te beleven is. Morgen gaan ze verkassen naar de camping waar wij ook staan. Dan wordt het in een keer gezellig want op de camping staat ook nog een zekere John uit de Verenigde Staten met een Toyota Pick Up voorzien van camper opbouw. En verder nog een Zwitsers stel met een VW bus voorzien van Argentijns kenteken. Na een tijd rond te hebben gezworven als rugzak toerist hebben ze besloten om een auto aan te schaffen. Ze hebben onbeperkt tijd!

Bezoek aan de oude buren

Deze dag staan we heel voorzichtig en geruisloos op, want anders maken we John wakker die even verderop staat. Nu is John, een 65 jarige Amerikaan, een prima vent maar ook ietwat vermoeiend. Hij rijdt al een paar maanden door Zuid-Amerika en is op dit moment totaal planloos. Iedere keer komt hij er weer aan met een landkaart, reisboeken of technische vragen over zijn auto. Wij lopen daarom veel later dan gepland weer door het San Martin park op weg naar de familie Pettina, de vroegere buren van Ko zijn vader Ernst en Susana. We hebben getwijfeld of we hier wel langs moesten gaan. Niet dat we niet welkom zouden zijn of dat ze slechte herinneringen hadden aan Ernst en Susanna. Maar de timing was gewoon slecht omdat een tweetal weken ervoor hun oudste zoon van 38 jaar volkomen onverwacht is overleden. Maar we hebben toch gezellig een middagje kunnen kletsen al valt het niet mee om alles in het Spaans te doen. Aan het eind van de middag komen Sara en haar vriend Marcello langs en kunnen we omschakelen op Engels en gaat het wat beter. Halverwege de avond zetten ze ons af bij een restaurantje en gaan we aansluitend met de taxi weer terug naar de camping.

Bezoek aan de bodega’s

Mendoza staat natuurlijk ook bekend als de wijnstad van Argentinië met in totaal bijna 2000 bodega’s of wijnboerderijen. Hiervan kunnen er ongeveer 80 door toeristen bezocht worden waar je dan een rondleiding kunt krijgen. De meeste van deze bodega’s bevinden zich ongeveer 20 kilometer buiten Mendoza bij de plaats Maipu.

Wij kiezen een kleine en een grote bodega uit om het verschil te kunnen zien tussen het handmatige proces en het volautomatische proces van wijn maken. Allereerst arriveren we bij de kleine bodega van Roberto Boschi. Roberto is een alleraardigste man van rond de 50 en geeft ons ruim een uur lang uitleg over het reilen en zeilen van deze kleine familie bodega waar alles inderdaad nog handmatig plaats vindt. Daarna volgt de productconfrontatie in de vorm van het proeven van de verschillende wijnen. We kopen bij hem een fles wijn en een karaf wijn met een inhoud van maar liefst 5 liter.

Als grote bodega kiezen we voor Baudron. Hier moeten we voor de rondleiding een kwartiertje wachten totdat een groot reisgezelschap arriveert per bus. De rondleiding is professioneel maar minder persoonlijk door het ingestudeerd verhaal van de gids. Hier zie je enorme houten vaten waarin maar liefst 20.000 liter wijn jarenlang moet rijpen. Het vullen en etiketteren van de flessen gebeurt vol automatisch. Pure werktuigbouw! De wijn wordt naar diverse landen over de hele wereld geëxporteerd waaronder ook Nederland. Toch maar eens beter opletten bij de slijterij of AH! Gewapend met een tweetal flessen Baudron wijn rijden we terug naar de camping. Vanavond hebben we met z’n allen besloten om te gaan grillen. Het wordt een bere gezellige avond met veel vlees, brood, salade en wijn. Onze 5 liter Roberto Boschi wijn is nog nooit zo snel opgegaan. Het plastic handvat breekt en de karaf valt in duizend stukjes uiteen en laat een enorme rode plas achter op de stenen als of er net een schaap geslacht is. Rondom het vuurtje verzamelen zich ook de nodige camping honden die proberen een graantje mee te pikken. De meeste honden en katten hebben geen baasje en moeten zelf maar zien aan de kost te komen. Morgen maar eens wat dierenvoer kopen in de supermarkt.

De Toyota dealer

Onze vraag was heel simpel! Olie verversen, nieuw oliefilter en de schommelstukken van de bladveren doorsmeren. Ongeveer een half uurtje werk, maar niet in Argentinië. Er waren in totaal drie afspraken voor nodig en ze hebben er met vijf man ongeveer 2 uur aan gewerkt. Toch knap. Ze vonden het nodig om de auto met kenteken, chassisnummer en het hele rataplan in te brengen in hun systeem. Maar we komen hier nooit weer! Omdat het een type Landcruiser is wat niet in Argentinië rijdt konden ze de juiste specificaties niet vinden. Ko kent alle getallen en juiste liters uit zijn hoofd maar daar werd niet naar geluisterd. Om veiligheidsredenen moesten we nagelbijtend in de wachtruimte plaats nemen terwijl de een naar de andere deskundige onder de auto doorliep. Maar uiteindelijk kwam alles toch voor elkaar en werd de auto bovendien nog even netjes gewassen. Als het zorgvuldig opgebouwde stof en zand uit alle delen van het land droop van de auto af en spoelde langzaam weg door het afvoerputje……………..

Hoe nu verder?

Een eenvoudig bezoek aan een internetcafé is ook al niet zonder risico in Mendoza. Daags eerder is in een onbewaakt ogenblik de rugzak van Andreas en Susanne gestolen. Gelukkig zaten er geen belangrijke spullen in, maar vervelend is het wel. We bekijken een aantal sites over Peru en Bolivia. In beide landen rommelt het hier en daar op het politieke vlak. Nu kan dat betekenen dat het voor toeristen goedkoper wordt maar misschien ook gevaarlijker! Een negatief reisadvies heerst er zeker niet maar in bepaalde streken en steden is extra waakzaamheid geboden zoals ze dat zo mooi zeggen. Nu kunnen we de komende drie weken nog wel vooruit in Argentinië en Chili maar daarna moeten we ons toch even weer digitaal oriënteren…………