door Ko en Anouk.

Het is 26 mei net na de middag als we onder de slagboom door Bolivia binnen rijden. Voor ons niet alleen een kompleet onbekend land maar tevens een land waarover bijna alle reizigers van mening verschillen. We gaan twintig jaar terug in de tijd maar hoeven onze horloges slechts een uur terug te draaien…………

Situatie in Bolivia

Over het algemeen kan in Bolivia veilig gereisd worden maar het land is een beetje instabiel. Bovendien wil een deel van het land zich afscheiden van de rest. Ook komt kleine straatcriminaliteit veelvuldig voor evenals wegblokkades, demonstraties en samenscholingen. In de lager gelegen gebieden komen tevens malaria en dengue fever voor. Voordat we Bolivia zijn binnen gereden hebben we samen een aantal afspraken gemaakt. Zo gaan we niet vrij kamperen in Bolivia en dat zal betekenen dat we vaak in een hotel of hostel zullen overnachten omdat er in Bolivia weinig campings zijn. Voor onze auto zullen we ook een goede parkeerplaats moeten vinden want we laten hem ’s nachts niet op straat staan. En zodra we ons om wat voor reden onveilig voelen keren we terug naar Argentinië…………….

Op weg naar Tupiza

We rijden door Villazon en dit is typisch een grensplaatsje. Het is er druk, stoffig en er zijn veel zwart geld handelaren op straat te vinden. Net buiten de stad is er weer een slagboom en hier dienen we omgerekend ongeveer 2 euro te betalen aan wegenbelasting of tol voor de route naar de volgende plaats Tupiza.

Na een half uurtje rijden in Bolivia zijn ons een aantal dingen al duidelijk geworden. Zo zijn de wegen slecht tot zeer slecht, is asfalt ver te zoeken en is het overal gortdroog en stoffig. Bovendien zijn er nauwelijks verkeersborden of borden met plaatsnaam aanduidingen. Je moet het als reiziger allemaal maar zelf uitzoeken en dat betekent veel vragen aan tegemoet komend verkeer of je wel op de goede weg zit. Veel gewone personenauto’s tref je niet aan in dit deel van Bolivia, het zijn allemaal 4x4 auto’s, afwisselend in zeer goede of juist bijzonder slechte staat. Verder rijden er veel vrachtauto’s en bussen rond.

Naar Tupiza is het vanaf de grens slechts 90 kilometer maar toch doen we hier ruim vier uur over. De weg bestaat uit zeer grof wasbord afgewisseld met enige zandstukken. Omdat deze route weinig door bussen wordt gebruikt is deze bovendien smal en slecht onderhouden. Maar we rijden en rammelen rustig door en aan het eind van de middag wordt Tupiza bereikt.

Tupiza is best een leuk plaatsje en eigenlijk het enige lichtpuntje in de totaal verlaten streek tussen Villazon en Uyuni. Ondanks dat het ver weg ligt van alle bezienswaardigheden lopen er veel toeristen rond. Tevens zijn er diverse hotels, hostels en restaurants te vinden. We komen uiteindelijk terecht bij Hotel Mitru, welke tevens beschikt over een grote binnenplaats waar we de Toyota kunnen parkeren. De markt van Tupiza maakt een drukke en gezellige indruk. Vooral de vrouwen zijn een ware bezienswaardigheid met hun gegroefde gezichten, lange vlechten, bolhoedjes en kleurige omslagdoeken. De mensen zijn over het algemeen best vriendelijk maar een stuk afstandelijker dan in Argentinië en Chili. Overal zijn pizzeria’s uit de grond gestampt maar een goed stuk vlees blijkt veel moeilijker verkrijgbaar.

Een zware piste naar Uyuni

Na Tupiza zetten we koers richting Uyuni wat ongeveer 200 kilometer verderop ligt. Direct buiten Tupiza is het al zoeken naar de goede weg. Moeten we eenvoudig de rivierbedding volgen, of juist het pad langs de spoorlijn? Na een half uurtje rond rijden en vragen zitten we eindelijk op het goede spoor! Tupiza ligt op een hoogte van 3000 meter en we gaan vandaag nog behoorlijk klimmen. Behalve dat de weg gewoon ronduit slecht is om te rijden met veel wasbord, zand en scherpe stenen gaan we nog ruim 1000 meter de lucht in. Dat laatste gaat tevens gepaard met zeer krappe en steile haarspeldbochten. Diverse keren moeten we de Toyota in de lage gearing zetten om de steile hellingen te kunnen bedwingen. In de zeer krappe haarspeldbochten moeten we bijna heen en weer steken om de bocht te kunnen nemen. We zien onderweg diverse malen een grote bus of vrachtwagen! Het is ons een raadsel hoe deze slagschepen het voor elkaar krijgen deze route te volgen en de zeer krappe haarspeldbochten te nemen.

Het laatste stuk voor het plaatsje Atocha volgen we de droge rivierbedding en af en toe moeten we een kleine rivier door wading maken. Het is inmiddels drie uur in de middag als we, na zes uurtjes hobbelen en rammelen, het nietszeggende plaatsje Atocha bereiken. Dit plaatsje ligt exact halverwege de route naar Uyuni. We besluiten hier te stoppen en te overnachten, want doorrijden betekent dat we waarschijnlijk in het donker moeten rijden om Uyuni te bereiken. Bovendien hebben we geen haast en zijn we eigenlijk het gerammel voor vandaag (lees: voor de hele reis!) al weer meer dan zat.

We vinden een zeer bescheiden onderkomen met een afgesloten parkeerplaats voor slechts een auto waar we onze Toyota kunnen parkeren. In het hotelletje wonen diverse families met heel veel kinderen. Het sanitair is waardeloos evenals de slechte schuimrubberen matrassen en dekens vol met gaten. We leggen onze donzen slaapzakken maar op bed want het kan hier ‘s nachts wel eens steenkoud worden. Atocha ligt op een hoogte van ruim 3600 meter!

Verder heeft het plaatsje totaal niets te bieden en we vervelen ons te pletter. We drinken hier en daar een bakje koffie en lezen wat in onze boeken. ’s Avonds vinden we met moeite een restaurantje wat geopend is. Het menu bestaat alleen uit kip. Maar helemaal kansloos is het allemaal niet want we kunnen nog kiezen tussen kippenborst of kippenvleugeltjes!

Net zoals gisteren is het weer lastig om de juiste route te vinden. We verlaten Atocha over een bergtop en volgen een vrij breed pad. Even later rijden we parallel aan de spoorlijn en de rivierbedding. Gelukkig is de route vandaag wat makkelijker dan gisteren. Niet alleen is er minder wasbord maar de hoogte verschillen zijn ook kleiner. Bijna de hele dag rijden we over een hoogvlakte zonder dat we hoeven te klimmen of dalen. Door de enorme stofwolken kan ik niet zien of de auto ook zwarte of witte rook produceert, dus daar kan ik me vandaag in ieder geval niet druk over maken!

Eindelijk Uyuni

Met nog 15 kilometer te gaan zien we in de verte Uyuni opdoemen aan de horizon. Een klein plaatsje wat bestaat uit een verzameling slecht gemetselde huizen die zijn afgewerkt met hier en daar wat hout en golfplaat. Het is opmerkelijk dat 12000 mensen kunnen leven op deze bitterkoude, winderige en troosteloze hoogvlakte. We nemen onze intrek in het Tonino hotel na een tip van een Nederlander die we in Humahuaca hadden gesproken. Dit hotel, met afgesloten parkeerplaats, ligt vlakbij een leger kazerne en dus automatisch goed bewaakt.

Omdat het nog relatief vroeg is in de middag brengen we eerst nog een bezoekje aan het trein kerkhof even buiten de stad. Door de opkomst van de diesel locomotieven werden de oude stoom locomotieven overbodig. Op een afgesloten stuk spoor even buiten Uyuni staan deze oude stoom locs al jaren weg te roesten.

Bij het Tonino hotel hoort tevens een pizza restaurant welke wordt beheerd door Amerikaan Chris en zijn Boliviaanse vrouw. In de loop der jaren hebben zij er een zeer goed lopende en gezellige tent van gemaakt. Vanuit de hele stad komen toeristen hier een pizzaatje verorberen, ook al slapen ze ergens anders. Maar de zelf gemaakte pizza’s smaken ook meer dan uitstekend.

Salar de Uyuni

Uiteraard brengen we een bezoek aan het grote zoutmeer welke zich ongeveer 20 kilometer buiten Uyuni aanvangt. Het is toch bijna een uur rijden over een werkelijk super slechte rammelweg. Deze enorme zoutpan (Salar) bevindt zich op een hoogte van 3700 meter en heeft een lengte van 160 en een breedte van 135 kilometer. De zoutkorst varieert in dikte tussen de 2 en 7 meter. Daarmee is dit zoutmeer het grootste ter wereld. Miljoenen jaren geleden bevond zich hier een groot meer wat langzamerhand is opgedroogd. Alleen in de regentijd staat er een heel dun laagje water op het zoutmeer waardoor de korst zacht kan worden en auto’s kunnen blijven steken. Maar in het droge seizoen is de zoutkorst zo hard dat je moeiteloos met je auto over de hele zoutvlakte kunt rijden. Sommige punten zijn echter door hekken afgezet. Door gasvorming in het water is de zoutkorst op deze punten niet dicht of niet dik genoeg.

Je kunt eindeloos over de enorme zoutvlakte rond rijden en de nodige grappige foto’s maken. Wel is het aan te bevelen om het beginpunt in je GPS vast te leggen. Voordat je het weet ben je zover de zoutvlakte opgereden dat je de juiste oriëntatie even kwijt bent. In principe kun je ook het zoutmeer in westelijke richting volgen om zo de grens met Chili te bereiken. Over het gladde zoutmeer rijden is veel makkelijker dan de slechte piste volgen die ten zuiden van het zoutmeer loopt. Wel wordt aanbevolen om deze route met meerdere voertuigen af te leggen of onder begeleiding van een gids.

Terug in Uyuni hebben we de auto goed laten afspuiten, de tank vol met diesel gegooid en alvast de juiste piste richting Potosi opgezocht. We brengen een bezoek aan de gezellige markt van Uyuni. Behalve levensmiddelen en fruit zijn er ook de nodige stalletjes met leuke souvenirs en mutsen, petjes en truien.

's Avonds in het pizza restaurant is het wederom een drukte van belang. Een groep van 13 zwaar vermoeide Nederlandse motorrijders is gearriveerd. Ze hebben een drieweekse tour geboekt bij een Peruaanse organisatie met Nederlandse begeleiding in een begeleidende auto. Dit betekent dat je als motorrijder drie weken zonder bagage kunt rondscheuren door Peru, Bolivia en Chili.

Vanmorgen waren ze gestart in Potosi. Ze hebben de hele dag nodig gehad om Uyuni te bereiken en de route was ronduit loodzwaar. Wij willen morgen die kant op en zo te horen staat ons dus nog al wat te wachten……………

Maar het is altijd moeilijk in te schatten of deze motorgroep nu bestaat uit ervaren off-road rijders of dat het hier om asfaltridders en buikschuivers gaat die voor het eerst in hun leven zijn gaan off-road rijden.

We zullen het morgen op weg naar Potosi wel zien……………..