door Ko van O.

Het is maandag 14 juli als we Foz de Iguazu in oostelijke richting verlaten. In de buurt van de kustplaats Florianopolis proberen we een leuke camping te vinden om even een paar dagen aan het strand niets te doen. Daarna blijven we de kust volgen op weg naar Uruguay…………

Op weg naar de kust!

Ondanks het feit dat we ons al in zuidoost Brazilië bevinden is het toch nog een kleine 1000 kilometer rijden om de kust te bereiken. We volgen hoofdzakelijk de doorgaande weg richting de stad Curitiba. We rijden door een afwisselend heuvelachtig landschap met bij ieder dorp een zogenaamde “borracharia” waar kapotte banden gerepareerd kunnen worden. Hun grootste klanten zijn de vaak overbeladen vrachtwagens die moeizaam hun weg vinden door de heuvels. Door de grote drukte op de weg en de talloze wegwerkzaamheden is dit bepaald geen snelle route. We hebben bijna drie dagen nodig om de kust te bereiken. Onze gele Nederlandse kentekenplaten springen in Brazilië behoorlijk in het oog. Inhaalmanoeuvres worden spontaan afgebroken om even wat langer achter ons te bumper kleven in een poging de kentekenplaten te herkennen. Als we even later toch worden ingehaald zit een ieder achterstevoren in de auto en gaan de duimen omhoog. Overal waar we stoppen worden direct onze nummerplaten bekeken en gevraagd waar we vandaan komen!

Op weg naar de kust overnachten we in de plaats S. Bento do Sul. We hebben een lange zware dag achter de rug en het is al donker als we de stad komen binnenrijden. Bij de eerste de beste overnachtingsmogelijkheid besluiten we te stoppen. De buitenkant van deze Pousada (Pension) zit er keurig uit. Onze kamer lijkt echter meer op een hondenhok maar we hebben ook geen zin meer om verder te zoeken. En het is maar voor een nachtje.

Op zoek naar een restaurant slenteren we wat door de stad en stuiten op een enorme balzaal waar een buffet wordt geserveerd. Het is er nog niet druk en we nemen plaats aan een klein tafeltje. De enorme hoeveelheid eten die je hier voor een paar euro kunt verorberen laten zich niet beschrijven. We zitten nog maar net en kijken een beetje om ons heen. Komt er een ober voorbij met enorme stukken “Napolitana pizza” en legt twee stukken op onze bordjes. Daarna lopen we naar de saladebar om onze borden te vullen met vitamines. Opeens staat er een andere ober naast ons met een enorme spies vlees. Voordat we van onze verbazing zijn bekomen begint hij stukken vlees af te snijden en staat er een bord vol mals vlees naast ons. Als we aan het vlees gaan beginnen staat de pizza man weer naast ons met stukken “Salami pizza”. We bedanken vriendelijk en de man loopt een tafeltje verder. Dan komt weer de andere ober langs met vers gebraden kippetjes in zijn kielzog gevolgd door de pizza man met weer een ander type pizza. Hoe we ook ons best doen met eten, tegen deze enorme aanvoer kun je eenvoudig weg niet op. Ook de keuze van het dessert is enorm met veel soorten pudding en ijs. Op weg met ons tweede schaaltje pudding knal ik bijna tegen de pizza man op die nu weer druk in de weer is met “Tonijn pizza”. Met een eenvoudige koffie sluiten we het geheel af en waggelen als volgegeten pinguïns terug naar de Pousada en ploffen neer in onze hondenmand.

Om ons verblijf in het dierenasiel kompleet te maken worden er de volgende morgen gortdroge hondenbrokken als ontbijt geserveerd. Gelukkig is de koffie wel goed en kunnen we het een en ander makkelijk wegspoelen. Maar we eten niet al teveel want we voelen ons nog behoorlijk vadsig van het buffet van gisterenavond!

Balneario Comboriu

Nadat onze spulletjes zijn ingepakt rijden de laatste 100 kilometer naar de kust. Vlakbij de plaats Joinville krijgen we voor het eerst in bijna vier maanden de Atlantische Oceaan weer in beeld. We volgen de hoofdweg naar Florianopolis die parallel aan de kustlijn loopt. De hele kustlijn is bezaaid met badplaatsen, resorts en vakantieparken. Af en toe verlaten we de hoofdweg om dichter aan de kust een camping te zoeken. Aangegeven staat er eigenlijk niets. Bij toeval stuiten we op een hele leuke kleine camping bij het plaatsje Balneario Comboriu.

De camping wordt gerund door twee vriendelijke broers, heeft niet al teveel staanplaatsen en is gelegen op een steenworp afstand van een mooi zandstrand. In de buurt zijn bovendien nog een goed restaurant en een kleine buurtsuper te vinden. Ook is het weer voor de tijd van het jaar nog uitzonderlijk goed met ruim 25 graden en veel zon. Kortom een prima plek om even een paar dagen te blijven hangen. Toch komen we eind van de middag in de schaduw te zitten als een paar enorme campers, of beter gezegd van die omgebouwde touringcar bussen, het campingterrein betreden. Het is in Brazilië wintervakantie en door het mooie weer zijn veel mensen er even op uit getrokken. Deze enorme campers, met een lengte tussen de 12 en 15 meter, behoren toe aan de duidelijk rijkere Brazilianen afkomstig uit het nabijgelegen Blumenau en Pomerode. Deze plaatsen zijn helemaal in Duitse stijl opgebouwd en de meeste Braziliaanse inwoners hebben Duitse ouders of voorouders. Ook spreken ze over het algemeen goed Duits wat de communicatie weer wat makkelijker maakt. Zijn we net gewend aan de Spaanstalige landen, met het Portugees van Brazilië kunnen we nog niet echt uit de voeten!

Door naar Uruguay

Na vijf dagen zit onze strandvakantie erop en toeren we verder langs de kust richting Uruguay. Iedere dag denken we nog even terug aan het strand voornamelijk omdat Anouk haar rug flink verbrand heeft en ik mijn buik en benen. Hoe verder we in zuidelijke richting rijden hoe vlakker en saaier de weg wordt. Bovendien wordt het iedere dag iets kouder en maakt de zon plaats voor bewolking. Af en toe ziet de lucht er dreigend uit maar het blijft nog steeds droog.

Bij de plaats Capao de Canoa maken we een lange strandwandeling. Deze kuststreek is vanwege de hoge golven enorm populair bij de surfers. Ook zien we op het strand veel aangespoelde krabben, vissen en zelfs pinguïns. Een klein stukje strand is afgezet en is het domein van een aantal uilen.

Hoe dichter we bij Uruguay komen hoe natter de omgeving wordt. Zo zien we diverse overstroomde weilanden waar koeien lopen te grazen. Bij de stad Chuy, het meest zuidelijke punt van Brazilië, gaan we de grens over met Uruguay. Bij het doorbladeren van onze paspoorten begint de Braziliaanse douanier met zijn hoofd te schudden en haalt onder de balie een plattegrond te voorschijn. We hadden al zoveel grensproblemen om Brazilië binnen te komen, wat is er nu weer aan de hand om dit land te kunnen verlaten?

Het blijkt dat we geen stempel hebben gehaald bij de immigratiedienst! Nu zit deze dienst in een achteraf straatje in een klein plaatsje 25 kilometer terug. Op onze vraag “Hoe kunnen wij dat nu weten en waarom staat er onderweg niets aangegeven?” haalt de douanier eenvoudig zijn schouders op. Gewapend met plattegrond rijden we terug om ons een uur later weer te melden met de benodigde stempels in onze paspoorten.

We kunnen doorrijden en ongeveer 10 kilometer verderop, voorbij de plaats Chuy, bevinden zich de douanekantoortjes van Uruguay. Een en ander maakt een volkomen troosteloze indruk. Onze paspoorten worden afgestempeld en we krijgen een tijdelijk invoerdocument voor onze auto mee. Even later rijden we het laatste “nieuwe” land van onze Zuid-Amerika reis binnen. Gezien de dreigende inktzwarte lucht voor ons is het alleen de vraag hoe lang we het droog houden in Uruguay…………….