door Ko en Anouk

Het is drie uurtje varen naar Buenos Aires. Een gezellige en bruisende metropool waar we bijna een half jaar geleden onze reis zijn begonnen. We varen letterlijk “terug naar start”. Het is leuk om strakjes weer in Buenos Aires te zijn, maar tegelijkertijd is het een vreemd en onwerkelijk idee omdat het betekent dat onze reis er bijna op zit…………..

Het regelen van de verscheping

Geheel volgens planning meert de veerboot rond halfacht aan in de haven van Buenos Aires. Even later rijden we met de auto van boord en bij de douane worden we met ons Nederlands kenteken uit de rij auto’s gepikt. De douanier vult aan de hand van onze autopapieren een speciaal voertuig document in waarmee we weer een aantal maanden in Argentinië kunnen rondrijden. Verdere formaliteiten zijn er niet want onze inreis stempels voor Argentinië hebben we al gekregen toen we op de veerpont stapten in Colonia (Uruguay). Het is maandagmorgen 4 augustus als we rond acht uur een half slaperig Buenos Aires induiken……………….

De oriëntatie is makkelijk want de plattegrond van de stad zit nog in onze hoofdjes gegrift van een half jaar geleden. We gaan eerst op zoek naar het kantoor van de scheepvaartmaatschappij Grimaldi gevestigd aan de Reconquista, niet ver verwijderd van de haven. Het is niet super druk in de stad maar enkele wegwerkzaamheden en dubbel geparkeerde bestelbussen, die aan het laden en lossen zijn, zorgen toch voor enig oponthoudt. Nadat we het nog gesloten kantoor van Grimaldi hebben gezien en weten waar het zich bevindt gaan we op zoek naar een parkeerplek voor onze auto. Een paar straten verder vinden we een parkeergarage met een betrouwbaar ogende eigenaar. We maken de man duidelijk dat we de auto in ieder geval een paar uur willen parkeren. Maar mochten we in deze buurt tevens een geschikt hotel kunnen vinden dan willen we de auto waarschijnlijk wel een week laten staan. Beiden zijn geen probleem. We parkeren de auto helemaal achterin een hoek en lopen naar het kantoor van Grimaldi, we hebben deze ochtend een afspraak met Inez.

Ongeveer een maand geleden, toen we nog rond reden in de Pantanal van Brazilië, zijn we al begonnen met het regelen van de terugverscheping van de auto. In eerste instantie hadden we contact met de CMA-CGM, de scheepvaartmaatschappij waarmee we onze auto op heenweg hadden verscheept. Maar de communicatie per mail en telefoon verliep uiterst moeilijk. Op veel van onze vragen kwam niet of heel moeizaam antwoord. Verder hielden ze zich alleen met het transport gedeelte bezig en konden ons niet eens vertellen hoe we aan een container moesten komen…………….. Grimaldi daarin tegen was een heel ander verhaal. Ook hier duurde het even voordat we contact hadden omdat onze mail door hun virusscanner eruit werd gegooid als “spam”. Maar de eerste mail van Inez zorgde wel direct voor vertrouwen. Een keurige mail met een hele scherpe aanbieding en tevens voorzien van duidelijke antwoorden op al onze vragen.

We naderen inmiddels de kruising met Reconquista en lopen rechtsaf verder. Aangekomen bij het juiste gebouw groeten we de portier en gaan met de lift naar de vierde verdieping. Met een paar bakken dampende koffie op tafel weet Inez ons de hele procedure haarfijn uit te leggen. Inmiddels hebben we bijna alle benodigde papieren al verzameld die door Inez druk worden gekopieerd. Maar een gelegaliseerde kopie van Ko zijn totale paspoort (als eigenaar van de Toyota) ontbreekt nog. Dit gaan we morgen proberen te regelen bij de Nederlandse Ambassade. Verder kunnen we alle bijkomende kosten van de haven bij Grimaldi betalen. Dit is zeer gunstig en voorkomt dat je op het haventerrein voor ieder wissewasje moet betalen of naar de bank gestuurd wordt. Als laatste krijgen we een formulier mee die we moeten afgeven aan een zekere Nicolas van “Terminal 1,2 en 3”. Hierin geeft Grimaldi hem toestemming om voor ons vast een lege container te regelen en klaar te zetten. Behalve naar de Nederlandse Ambassade gaan we morgen ook op zoek naar Nicolas!

We verlaten het kantoor van Grimaldi en gaan eerst even wat broodjes eten bij een klein cafeetje. Vervolgens lopen we richting de parkeergarage en gaan op zoek naar een hotelletje in deze buurt. Er zijn er genoeg maar allemaal nogal van een hoge prijsklasse. Hoe verder we van het echte centrum weglopen hoe lager de prijzen. Uiteindelijk vinden we een heel mooi hotel op de kruising van Viamonte met de Avenida 9th Julio. Goed onderhouden, ruime kamers, internet en inclusief ontbijt. Eigenlijk is het te duur voor ons maar we mogen dezelfde prijs betalen als dat van een veel minder hotelletje een paar straten verderop waar we een kwartiertje geleden waren. Dit betekent maar liefst 30% korting met als enige voorwaarde een contante betaling. We lopen terug naar de parkeergarage en halen onze spullen uit de auto die we de komende twee weken denken nodig te hebben. We betalen voor vier dagen vooruit maar het kan zijn dat de auto hier langer blijft staan! Als we terug zijn in het hotel is het nog maar twaalf uur, hebben we al ontzettend veel geregeld maar ligt de hele middag nog voor ons. We lopen richting de nieuwe haven Puerto Madero en trakteren ons zelf op een zeer malse steak en een goede fles wijn.

Bij de Nederlandse Ambassade moeten ze bijna lachen om ons verzoek. Het is bekend dat de Argentijnse douane steeds weer iets nieuws verzint, maar een kompleet paspoort kopiëren, inclusief de lege bladzijden, is wel heel apart. Een klein half uurtje later zijn de 60 bladzijden van het zakenpaspoort gekopieerd en voorzien van hele mooie stempels en een soort zegel. Omgerekend 22,- euro kan er weer afgetikt worden voor deze totale onzinnige formaliteit. Vervolgens gaan we op weg naar de “Terminal 1,2 en 3” wat ongeveer een dik half uur lopen betekend. De Terminal is makkelijk te vinden maar het kantoorgedeelte waar Nicolas zich bevindt is een eind verderop. Juist op dat moment arriveert een personeelsbusje voor havenmedewerkers en kunnen we een gratis lift krijgen. Nicolas is een hele aardige jongeman die hier nog maar net in dienst is. Hij gaat een lege container voor ons regelen maar dat kan een paar dagen duren. De datum dat we de auto in de container kunnen vastzetten wordt vastgesteld op dinsdag 12 augustus. Verder moeten we ons deze week nog melden bij de Argentijnse douane om een persoonlijk dossier te laten aanleggen van alle papieren en documenten die betrekking hebben op de auto en eigenaar daarvan. Dat is een klusje voor morgen!

De volgende morgen gaan we op weg naar het EMBA gebouw alwaar de douane is gevestigd. Hier wordt een dossier gemaakt in tweevoud bestaande uit de gelegaliseerde kopieën van het paspoort, alle autopieren, groene kaart, Zuid-Amerika verzekering, verschepingspapieren, vliegtickets enz enz. We krijgen een exemplaar mee die we moeten afgegeven bij het inklaren van de auto in de container. Het andere exemplaar verdwijnt op een grote stapel onder in de kast. Tot onze verbazing is deze service geheel gratis. Het is nu woensdagmiddag 6 augustus en we zijn helemaal klaar met het papierwerk.

Twee dagen later gaan we bij Inez langs om de rekening te laten opmaken en te betalen. Alle locale havenkosten moet je in Buenos Aires betalen en de kosten van de verscheping zelf mag je ook betalen bij het in ontvangst nemen van de auto, in dit geval dus in Antwerpen. Dit leek ons in eerste instantie ook het meest handige. In Argentinië zijn de pinautomaten begrensd tot een maximum van 300 pesos, omgerekend circa 60,- euro. Dan sta je dus echt vele malen achter elkaar te pinnen voordat je bij het juiste bedrag bent, en wel iedere keer 2,25 euro opnamekosten betalen. Maar de Nederlandse Ambassade had een waardevolle tip voor ons. Voor het pinnen van grote bedragen moet je bij de City bank zijn. Inderdaad hier is pinnen tot 2500 Pesos ofwel circa 500,- euro mogelijk. Op deze manier is het net zo makkelijk om alle kosten hier te betalen!

Omdat al het regelwerk voor de verscheping best snel is gegaan hebben we meer dan voldoende tijd om de stad te verkennen, flink uit eten te gaan en diverse inkopen te doen. We storten ons eerst op het inkoop gedeelte want deze spullen kunnen allemaal nog mee met de auto in de container! De stad verkennen kan ook na het verschepen van de auto. We vliegen immers pas op 17 augustus terug naar Nederland.

Winkelen

Voor ons Europeanen is Argentinië goedkoop. Bovendien zit het land ook nog eens in een economische crisis. Bij alle winkels worden behoorlijke kortingen verleend als je contant wil betalen. Ook is het mogelijk om bijna alles in drie tot zes termijnen te voldoen. Dit geldt zelfs voor je dagelijkse boodschappen bij de supermarkt. Doordat het economische wat minder gaat met Argentinië werkt dit de kleine criminaliteit in de hand. Hoewel we ons nooit onveilig hebben gevoeld in Buenos Aires is het wel zaak om heel goed op je spullen te passen en verdacht te zijn op afleidingsmanoeuvres. In de ontbijtzaal van ons hotel was een Braziliaanse toeriste niet alert genoeg. Ja handtas over een stoel hangen en een paar meter verder broodjes en koffie halen is niet verstandig. Weg tas, weg papieren en weg geld. Wij gaan de stad in op zoek naar leren schoenen, laarzen, spijkerbroeken, blouses enz enz. Vergelijkbare kwaliteit met Nederland maar dan voor ca. 40% van de prijs. Tijdens het passen van wat kleding wordt de fleece jas van Ko ontvreemd uit het pashokje. Gelukkig zat er niets in maar het was wel een mooie jas. Ko rent de trappen af en de straat op. Maar de megawinkel heeft vier in- en uitgangen en op straat is het ontzettend druk! Die jas vindt je gewoon nooit terug. Wel hangen er overal beveiligingscamera’s en misschien is er iets vastgelegd. De bewaking er maar eens bijhalen. Een vriendelijke vrouw hoort ons verhaal aan en komt even later terug. “Is het een blauwe jas?”, vraagt ze. “Ja”! “Die hangt boven bij de gevonden voorwerpen, we dachten dat de jas in het pashokje was achter gebleven…………….”

Met de oude jas aan en diverse plastic tassen in de hand verlaten we het winkelcentrum. Onze hotelkamer begint inmiddels steeds meer op een pakhuis te lijken.

De Toyota in de container

Het is inmiddels dinsdag 12 augustus geworden en vandaag gaan we met de auto naar de haven. Gisteren hebben we een hele dag besteedt aan het uitzoeken en sorteren van de bagage. We hebben zoveel spullen in de auto gestopt dat er slechts een rugzak mee gaat in het vliegtuig volgende week.

Rond acht uur halen we de auto uit de parkeergarage en rijden richting de haven. Bij de ingang van “Terminal 1,2,3” zijn we een half uur druk om een toegangspasje voor het havengebied te bemachtigen. Vervolgens is het even zoeken naar de lege container welke ergens voor ons is klaar gezet op het immense terrein. Daarna gaat alles razendsnel. De daktent wordt er met een heftruck af getild en rechtop voorin de container vastgezet. Het reservewiel krijgt een plekje achter in de auto en daarna kan de Toyota de container in. Rondom de wielen worden houten balken getimmerd en de auto wordt met spanbanden goed vastgezet. Als laatste worden de accu polen losgekoppeld en wordt de container afgesloten en verzegeld. Nog een paar formulieren invullen en ons hele dossier, welke een paar dagen geleden is opgemaakt, afgeven bij de douane. Binnen een uur was alles klaar. Dat is een dikke meevaller want we hadden gedacht om hier zeker de hele dag druk mee te zijn………………

Recoleta

Deze wijk is een van de duurste wijken van de stad op een klein uur lopen van ons hotel. In de 19e eeuw begonnen de rijken hier hun huizen te bouwen nadat in andere wijken van Buenos Aires een geelzucht epidemie was uitgebroken. Zo ziet het hier er nog steeds uit en van een economische crisis is niets te bespeuren. De naar verhouding zeer prijzige winkels staan vol met klanten en hetzelfde geldt voor de cafés. Belangrijk uitziende mannetjes zitten daar met een mobieltje aan het oor, rijden in eerste klas Europese auto’s en zijn zeer modieus gekleed. Honden uitlaten voor de rijken is hier een zeer goed betaalde en volledige baan. Diverse malen zien we in Recoleta mensen een rondje lopen met zeker tien honden tegelijk.

Centraal in de wijk ligt het plein Plaza Alvear met de twee belangrijkste bezienswaardigheden van Recoleta. Allereerst de kerk “Basilica Nuestra Senora de Pilar” welke is gebouwd in 1732 en bijna nog helemaal in originele staat verkeerd. Deze kerk geldt absoluut als een van de mooiste van heel Argentinië. Daarnaast ligt een kerkhof waar de doden zijn begraven te midden van indrukwekkende monumentale mausolea. Ook Eva Peron is hier begraven, zij ligt in het familiegraf van de Duartes omringd door zwart glanzend marmer. Zo te zien wordt ze nog erg geadoreerd want overal hangen gekleurde bloemetjes

San Telmo

Deze wijk deed lange tijd dienst als haven van Buenos Aires en was de woonplek van vissers, kooplui en grondbezitters. San Telmo werd in 1871 hard getroffen door een geelzucht epidemie. De rijkere mensen vertrokken naar het noorden van de stad en bouwden daar nieuwe wijken (o.a. Recoleta). Anderen gingen verhuizen naar het huidige centrum van de stad. De armen mensen bleven achter. Later kwam was San Telmo in trek bij de nieuwe Europese inwoners. Tegenwoordig is de wijk zeer geliefd bij kunstenaars en jonge intellectuelen. Het is hier rustiger dan in de andere wijken en er is praktisch geen luchtverontreiniging en duidelijk minder stress.

Het centrum wordt gevormd door het plein Plaza Dorrego. Hier vind je de gezellige terrasjes en leuke restaurantjes. Ook zijn er veel kunstenaars en schilders actief die hun verkoop spulletjes breed uitstallen rond om het plein. Op zondag is het helemaal een drukte van belang door de wekelijkse vlooienmarkt.

Ricardo en Jolande

In de veertien dagen Buenos Aires zijn we uiteraard weer bij Ricardo en Jolande langs geweest. Het is een taxi ritje van ongeveer 20 minuten naar de wijk Palermo waar hun kleine en knusse supermarktje is gevestigd. Veel is er niet veranderd het afgelopen half jaar, maar dat hadden we ook niet verwacht. Ricardo is ondanks zijn 85 jaar nog steeds erg baldadig en denkt iedere dame van midden twintig nog te kunnen versieren. Jolande is altijd veel stiller en kijkt meestal erg zorgelijk. Bovendien heeft ze nu last van haar rug en ribben door een onverwachte beweging, maar ook de ouderdom speelt een rol. We hebben een lekkere aardbeitaart meegenomen van de bakker bij ons in de buurt. Dat vinden ze erg leuk en vooral Ricardo smikkelt er flink op los. Ze willen van alles weten over onze reis door Zuid-Amerika! Ook hun neef Facundo komt binnen vallen. Hij lijkt inmiddels wat minder te lantefanteren dan vroeger en combineert nu serieus zijn studie met werk als elektricien in de bouw! Bij ons tweede bezoek komen we iets later in de middag want de vorige keer waren we de siësta vergeten en lagen de beide oudjes nog heerlijk op een oor te ronken. Omdat Jolanda nog steeds last van haar rug heeft kunnen we niet van haar kookkunsten genieten en worden er een paar pizza’s besteld.

Afscheid van familie, Buenos Aires en Zuid-Amerika

Voor ons laatste bezoek hebben we het plan om een hele grote bos bloemen mee te nemen. We hebben ons daar altijd erg welkom gevoeld, en het zijn ontzettend lieve mensen…..! (es un familia muy sympatico!). Al lopend bezwijkt Ko bijna onder het enorme gewicht van het boeket. Juist op zo’n moment is er geen taxi te bekennen of wordt deze ingepikt door mensen die net iets dichter bij de straathoek zijn gaan staan. Bij aankomst in het keukentje van de familie schrikt Jolanda van de enorme bos bloemen en ze vindt ze hartstikke mooi. Anouk helpt haar even om ze netjes te rangschikken in de vaas. We praten nog een tijdje met elkaar en dan moeten we toch echt afscheid gaan nemen. Van hun zoon Jorge krijgen we een tweetal flessen wijn mee en Ricardo haalt zo als gewoonlijk weer wat lekkers uit de winkel en geeft ons allebei nog iets mee……………….We lopen richting de taxi standplaats en draaien ons nog een paar keer om en zwaaien. Als we in de taxi zitten zijn we allebei een beetje stil. Es una familia que nosotros nunca nos olvidamos! Muchas gracias para todos!

Vlakbij ons hotel zit een kantoor van de vliegmaatschappij Iberia. Eigenlijk is het niet meer nodig om de vliegtickets te conformeren maar het kan ook geen kwaad. De vriendelijke man achter de balie reserveert gelijk de door ons gewenste stoelen op de vlucht van 17 augustus! Op de laatste dag in Buenos Aires eten we nog een keer in ons favoriete restaurant in Puerto Madero. Alle overgebleven bagage is inmiddels ingepakt en we zijn klaar voor vertrek. De volgende ochtend brengt een taxi ons naar het internationale vliegveld.

Het is 13.20 uur als de enorme vliegtuig motoren beginnen te brullen. Even later zijn we los van de startbaan en wint het vliegtuig snel aan hoogte. We zitten met een heel dubbel gevoel in onze stoeltjes! Natuurlijk is het leuk om straks in Nederland diverse mensen weer te zien en te spreken. Maar we hadden ook graag langer in Zuid-Amerika willen blijven! Dit enorme continent, en met name Argentinië, is ons geweldig goed bevallen en bovendien waren we hier nog lang niet uitgekeken………………….