door Ko van O.

Langzaam gaat de laadklep van de veerpond omlaag en rijden we van boord. We zijn weer terug in het Chileense deel van Patagonie. De komende week staat een bezoek van een tweetal grote natuurparken op het programma. Te weten “Parque Nacional Torres del Paine” en “Parque Nacional Los Glaciares”. Deze laatste ligt trouwens weer in het Argentijnse deel van Patagonie. Maar voor we van start kunnen moeten we even onze horloges op de goede tijd zetten, want……………

Hoe laat is het eigenlijk?

Toen we op 8 maart jl in Buenos Aires aankwamen was het in Argentinie 3 uur vroeger dan in Nederland. Met andere woorden: als het bij jullie in Nederland 11.00 uur ’s morgens was dan was de tijd in Buenos Aires 8.00 uur ’s morgens. Tot zover niets aan de hand, maar de ontwikkelingen volgen zich razend snel op!

Op zondag 15 maart liepen Anouk en ik een uur te vroeg door de ontbijtzaal van ons hotel te banjeren. In Argentinië was de zomertijd voorbij en we moesten de horloges een uur terugzetten. Het tijdsverschil met Nederland werd daarmee 4 uur…………..

Op 28 maart gingen we de grens met Chili over en we waren verbaasd dat we de horloges geen een uur terug dienden te draaien, want tussen beide landen zit namelijk een uur tijdsverschil. Navraag leert dat het in Chili nog een paar dagen zomertijd is en in Argentinië niet meer! Een dag later zitten we weer in Argentinië en vieren op 31 maart Anouk haar verjaardag in Ushuaia. Omdat een dag eerder de zomertijd in Nederland is ingegaan is het tijdsverschil met Nederland nu opgelopen naar 5 uur………….

Op weg naar het noorden komen we een paar dagen later weer in Chili terecht. Met het ingaan van de zomertijd in Nederland is de zomertijd in Chili afgelopen en we zetten onze horloges een uur terug! Het tijdsverschil met Nederland is nu opgelopen naar 6 uur! Een beetje typisch allemaal want we hebben ons de afgelopen weken nauwelijks in oostelijke of westelijke richting bewogen…………… Als we vermoedelijk over een week weer in Argentinië zijn gaan de horloges weer een uur vooruit en is het tijdverschil met Nederland terug gebracht naar 5 uur.

Voorlopig zullen we dan een aantal weken in Argentinië blijven, alleen al om niet gek te worden van het gedraai aan de horloges……..

Parque Nacional Torres del Paine

Dit natuurpark is het hoogtepunt van iedere Chili reis. Het heeft een oppervlakte van 2420 km2 met adembenemende landschappen. Vanuit het niets steken diverse spitse bergtoppen in eens omhoog vanuit het landschap. De drie bekendste pieken (in Spaans: Torres) zijn de Paine Chico (1720 m), de Torres del Paine (2850 m) en de Cuernos del Paine (2600 m). Verder bevinden zich in het park talrijke blauwgroene gletsjermeren (Anouk haar kleurtjes……….!), ruim 120 vogelsoorten waaronder de condor maar ook talrijke diersoorten als de guanaco’s, vossen en zelfs poema’s. En de plantenwereld is hier al even indrukwekkend!

Enig nadeel om al dit moois te zien is mogelijk het weer. Het seizoen loopt eigenlijk tot half maart met uitlopers naar eind maart. Het is nu begin april en dan moet je met de weersomstandigheden echt geluk hebben……………..

Op weg naar het plaatsje Puerto Natales voorspellen donkere wolken, regenbuien en aantrekkende wind niet veel goeds. Puerto Natales is een plaatsje wat eigenlijk weinig te bieden heeft maar het bevindt zich zo’n 150 km van het park. Het is eigenlijk de laatste mogelijkheid om alle inkopen te doen en voldoende proviand in te slaan voor de dagen dat je in het park wilt blijven. Gezien de weersomstandigheden nemen we onze intrek in een hostel. Het wordt buiten zo guur dat we nat en bijna verkleumd een pizzarestaurant weten te bereiken dat nog geen honderd meter verderop ligt!

Met een auto vol diesel, water en proviand vertrekken we de volgende morgen richting het park. Tot aan Cerro Castillo is de weg van asfalt en daarna gaat hij over in een goed te bereiden gravelweg. De laatste jaren is er hier letterlijk flink aan de weg getimmerd want je kunt het plaatsje Pehoe via een nieuwe weg ook vanuit het zuiden bereiken en daarmee is een echte rondrit door het immense park mogelijk. Wij, als tegendraadse types, kiezen uiteraard voor de route tegen de klok in! In de verte zien we de drie torens al opdoemen alleen de toppen blijven helaas verscholen in de wolken. Ons volgende obstakel is de parkingang waar je per persoon gewoon 15.000 pesos (21,- euro pp) moet aftikken. Altijd nog goedkoper dan een dagje Efteling, maar voor ons dusdanig aan de prijs dat we vanavond maar weer droog brood gaan zitten knagen in de tent. Maar alleen al de rondrit door het park maakt een bezoek meer dan de moeite waard.

Prachtige berglandschappen, mooie meren, veel dieren en planten en leuke gravelwegen. De weersomstandigheden laten ons niet helemaal in de steek. Het blijft gelukkig droog maar de ijzige stormachtige wind maakt het toch redelijk onaangenaam. We beperken ons daarom tot wat korte wandelingen. Aan het eind van de middag nemen we onze intrek op een kleine camping vlakbij het Lago Pehoe. Behalve een andere tent is er verder weinig activiteit, duidelijk het einde van het seizoen. Op het campingterrein zijn diverse shelters neergezet zodat je in ieder geval uit de wind kunt zitten en eten kunt koken.

Op onze volgende camping in het park verhuren ze kleine huisjes, zogenaamde cabana’s. Nu moet je je hier niet teveel van voorstellen want het heeft een grote van een gemiddelde badkamer bij je thuis maar is wel voorzien van een stapelbed en een klein aanrechtje met een gaskooktoestel. We nemen voor een nachtje onze intrek in een cabana en dat blijkt een goede keus. In de loop van de avond en nacht breekt er een waar noodweer los over het park met enorme slagregens en rukwinden. In de stromende regen pakken we de volgende ochtend onze spulletjes bij elkaar en verlaten het park op weg naar El Calafate in Argentinie!

Op weg naar El Calafate

Als we bij Cerro Castillo arriveren ziet onze auto er inmiddels uit als een varken op wielen door het vele water en modder van de laatste kilometers! In dit plaatsje bevindt zich de grens met Argentinië en in het kantoortje van de douane treffen we twee Franse meiden aan die al 16 uur wanhopig zitten te wachten op een lift richting El Calafate. We kunnen ze een niet erg comfortabele plek aanbieden in de laadruimte van de auto! Duidelijk opgelucht nemen ze plaats op de bagagebakken en rijden ruim 300 km met ons mee naar El Calafate!

Deze plaats is uitgangspunt voor een bezoek aan de indrukwekkende gletsjer Perito Moreno. Ook in El Calafate komt het slechte weer naderbij. We nemen onze intrek in een gezellig hostel en het lijkt erop dat kamperen voorlopig even niet mogelijk is, of althans minder leuk. ’s Nachts begint het behoorlijk te regenen welke zelfs langzaam overgaat in natte sneeuw. Bij de hoger gelegen gletsjer zijn de weersomstandigheden zo slecht dat we een bezoek met een dag uitstellen.

Gletsjer Perito Moreno (Parque Nacional Los Glaciares)

Deze gletsjer ligt ongeveer 70 km van El Calafate. De weg er naar toe is goed te rijden maar gaande weg wordt het steeds kouder en zijn er af en toe sneeuwbuien. Bij de gletsjer aangekomen zijn we dus echt niet de enige die hier vandaag naar toe zijn gegaan. Tal van auto’s, minibussen en grote autobussen bevolken het parkeerterrein. Even denken we weer op een pinguïneiland te zijn beland als we zien hoe een grote groep bejaarden tracht het spekgladde parkeerterrein over te waggelen en wanhopig steun zoekt aan elkaar, hun krukken of rollators. De hele meute moet zich vervolgens door een smal toegangshek proppen. Dat kan wel een tijdje duren en we gaan eerst koffiedrinken. Een half uur later zijn we terug en heeft de laatste pinguin net het toegangshekje achter zich gelaten…………….

De gletsjer van Perito Moreno is bijzonder indrukwekkend maar zijn volle omvang komt niet geheel tot zijn recht door de mist en sneeuwbuien. Deze gletsjer is de enige in de wereld die, zij het langzaam, nog steeds aangroeit en heeft een breedte van 4 kilometer en een hoogte van 60 meter. Doordat er aan het begin van de gletsjer op een hoogte van 2000 meter permanente sneeuwvoeding is schuift het ijs steeds verder naar voren. Tegen dit groeiende gewicht is de wand van de gletsjer (waar wij staan dus!) niet langer bestand. In cycli van ongeveer 4 jaar breekt dan de wand wat altijd een groot spektakel is. Dit kan twee dagen duren en de waterspiegel in het meer stijgt daardoor soms met 20 meter. Aan de voorzijde van de gletsjer zijn keurige wandelpaden met roosters en treden aangelegd zodat je goed uitzicht hebt op alle hoeken en gaten van de gletsjer. Ook zijn er diverse boottochten over het meer en kun je zelfs ijsklimmen of wandelen over de gletsjer. Dit laatste alleen onder begeleiding van een gids.

Mount Fitz Roy(Parque Nacional Los Glaciares)

Deze prachtige berg (3405 m) ligt in hetzelfde natuurpark alleen ongeveer 200 kilometer verderop. Het plaatsje El Chalten is de beste plaats om deze berg frontaal aan te vallen. In El Chalten aangekomen lijkt het wel of het hele dorp is geëxplodeerd! Overal liggen bouwmaterialen rondgeslingerd en zijn huizen en hotels half afgebouwd en wordt er druk aan de wegen gewerkt. Het lijkt erop dat ze de komende jaren een enorme toestroom van toeristen verwachten. Rondom Mount Fitz Roy kunnen een aantal hele fraaie wandelingen gemaakt worden. Wederom komen we terecht in een heel gezellig hostel waar we zelfs een aantal toeristen treffen die we al eerder hebben ontmoet.

De wandelschoenen maar eens ondergebonden en we gaan eerst op weg naar een schitterend uitzichtpunt om een aantal bergtoppen van dichtbij te aanschouwen. Vervolgens hebben we een uitzichtpunt van de condors beklommen en zijn we naar een waterval gelopen. Allemaal schitterende wandelingen en de routes worden duidelijk en door leuke bordjes aangegeven. Net zoals in Torres del Paine hebben we hoog in de lucht diverse condors zien vliegen. De condor is de grootste vogel ter wereld. Zijn bijnaam is de "vliegende deur" en hij heeft een spanwijdte van 3 meter en een gewicht van bijna 15 kg. Urenlang kan hij op de thermiek in de lucht blijven zweven. Maar meestal zweven ze te hoog voor het maken van een goede foto!

Het wandelweer is deze dagen best goed te noemen met een waterig zonnetje en droog. De beste uren om te lopen zijn tussen 10 uur ’s ochtends, als de zon boven de bergen uitkomt, en 4 uur ’s middags als de zon nog net niet achter de bergtoppen verdwenen is.

Aan het eind van de wandeldag stort iedere toerist zich in de diverse restaurants op grote maaltijden die weer met veel bier en wijn worden weggespoeld. Kortom er heerst in het dorpje een gezellige sfeer en het kost moeite om ons naar een paar dagen hieruit los te worstelen.

Maar nieuwe uitdagingen wachten in de vorm van een tweetal zeer spectaculaire routes op weg naar het noorden, de “Ruta 40” in Argentinie en de “Carratera Austral” in Chili………………………….