door Ko en Anouk.

Het is zondagmorgen 13 april als we El Chalten verlaten. De eerste 100 kilometer zijn identiek aan een paar dagen geleden. Vanaf de splitsing gaan we verder in noordelijke richting. Er zijn twee hele fraaie en spectaculaire routes mogelijk op weg naar het noorden. In Argentinië kun je de “Ruta 40” volgen en in Chili de “Carratera Austral”. We proberen van beiden de nodige kilometers mee te pakken……….

Ruta 40

Wat de legendarische Route 66 is in de Verenigde Staten is de Ruta 40 voor Argentinië. Maar liefst 4.667 kilometer lang van het koude winderige Rio Gallegos in het zuiden tot aan het tropische noorden van het land. Het is geen goed geasfalteerde weg want grote delen zijn van grind of grove stenen en soms staan stukken weg gewoon onder water. Het is een van de meest ontoegankelijke en spannendste wegen van Zuid-Amerika!

………..op de splitsing aangekomen gaan we linksaf. De laatste weken hadden we, komend uit het zuiden, al wel wat stukjes gereden van de Ruta 40, maar vanaf vandaag gaat het echte werk beginnen! In het plaatsje Tres Lagos tanken we de auto helemaal af met diesel, vullen de 20 liter jerrycans en slaan de laatste levensmiddelen in. Even later houdt het asfalt ineens op en met een klein hupje belandt de Toyota met zijn vier wielen in het gravel. De komende honderden kilometers zijn onverhard en van zeer wisselende kwaliteit. Soms vlak en heel goed te rijden maar vaak wasboard en grove stenen. Er zitten hele stukken bij dat je door het gerammel elkaar niet meer kunt verstaan, de CD speler aanzetten geen zin heeft, de vullingen in je mond gaan rammelen en je nieren in de keel zitten! De route voert door een redelijk saai droog en verlaten steppe- of woestijnachtig landschap en gemiddeld zien we iedere 2 uur een tegenligger!

Af en toe moeten we even pauzeren om niet gek te worden van het continue gerammel. Onderweg zien we weinig mogelijkheden om te overnachten en we proberen daarom door te rijden naar het plaatsje Bajo Caracoles. De zon staat al laag aan de hemel als we het bordje “Bajo Caracoles 30 km” passeren. Dat moet net lukken voor het donker, maar het wordt ons niet makkelijk gemaakt. De kwaliteit van de weg wordt ineens dramatisch slecht. Verreweg het slechtste stuk van de hele dag moeten we nu nog rijden. Vooral de grote stenen maken het rijden niet eenvoudig en soms gaat het maar stapvoets verder. Ruim anderhalf uur hebben we nodig voor dit laatste stuk. Juist als de zon achter de laatste bergtop is verdwenen rijden we Bajo Caracoles binnen.

Als we de auto tot stilstand hebben gebracht staan we alweer buiten het dorp. Het gehucht stelt werkelijk niets voor en in de achteruit versnelling rijden we voor de tweede keer Bajo Caracoles binnen………..We zien achtereenvolgens een politiepost, een hotel, een hostel, een benzinepomp en een camping. Daar tussendoor staan hier en daar nog een paar huizen. Er wonen de meest onvriendelijke Argentijnen die we tot nu toe zijn tegengekomen. Geen fatsoenlijk gesprek mee te beginnen. De hoteleigenaar noemt ons een bedrag voor een overnachting die veel te hoog is. Maar wij willen zijn hotel niet kopen maar slechts een nachtje blijven! Een paar tellen later staan we met ons eigenwijze gedrag weer op de stoep en achter ons slaat een zware deur in het slot……….

Maar we hebben meerdere mogelijkheden, op weg naar het hostel dan maar! “Cerrado” (gesloten) staat er op de deur. Maar er brand licht en de Argentijnen zijn een gastvrij volk niet waar. We lopen dus achterom waar de hele familie gezellig zit te eten. Niets anders dan een grote mond kon je krijgen van een veel te dikke moeke. “Op de deur staat toch dat we gesloten zijn!” Als ze een buks had gehad kon je nog een schot hagel in je achterwerk krijgen.

Dan maar op weg naar onze laatste troef………………..de zeer gezellig ogende camping. Het lijkt wel of het hele dorp aan de anti-depressiva is want ook hier is de gezelligheid ver te zoeken. Maar we konden wel overnachten en verder werd er ook niets meer gezegd. We betalen een paar pesos voor het gebruik van sanitair en de eetruimte. De auto kan de camping niet eens op door het kleine hekje en daarom parkeren we deze maar naast en paar vrachtauto’s en tegen het hek van de camping. De eetruimte is niets meer dan een tochtig hok met een paar banken, een slechte TV, een niet sluitende deur en een paar vrachtwagenchauffeurs met weinig tafelmanieren. Met de temperatuur daalt ook de stemming naar het vriespunt. We halen onze laatste broodjes uit de auto en Anouk probeert zich op te warmen aan een straalkachel. Het is inmiddels ook weer behoorlijk gaan waaien en ik pak de slaapmatjes en de donzen slaapzakken. Vannacht slapen we in de auto en morgen ziet de wereld er hopelijk weer heel anders uit……………

Cueva de los Manos

De volgende ochtend even een washand om de snufferd en we kunnen weer op pad. In een kioskje verderop treffen we de enige aardige Argentijn van het hele dorp en we drinken een paar bakken koffie en eten een kleffe sandwich. Nadat we diesel hebben getankt kunnen we eindelijk dit gezellige dorpje verlaten…………Ongeveer 45 kilometer naast de Ruta 40 bevindt zich de “Cueva de los Manos”, letterlijk vertaald, de “grot van de handen”. De weg er naar toe is erg mooi en voert door een canyon achtig gebied. We komen aan bij de grotten en we zijn de enige toeristen van deze dag en de rondleiding begint over een kwartier. Maar als we de enige zijn waarom kan de rondleiding dan niet over 10 minuten beginnen? Of over twintig? Of gewoon NU? We pakken een warme jas en een grote flitser voor op het fototoestel en we kunnen op pad! Uit voorzorg krijgen we nog een bouwhelm op.

Een vrouwelijke gids gaat ons voor en ze doet erg haar best om het een en ander te vertellen. Maar het is eigenlijk een beetje teleurstellend. Zo bevinden zich de tekeningen van de handjes, de quanaco’s en hagedissen zich op een lange rotswand en is er dus helemaal geen sprake van een grot. De diverse tekeningen zijn gemaakt in een drietal periodes varierend van 7370 tot 1500 jaar geleden. Ze schijnen van behoorlijke archeologische waarde te zijn maar als je zegt er is hier vorige week een graffiti spuiter actief geweest dan geloven wij het ook………….

Voor de rest zijn er bij deze Cueva geen voorzieningen en we eten en drinken nog wat bij de auto. Daarna rijden we de 45 kilometer terug naar de Ruta 40 en vervolgen onze weg richting het noorden, richting de plaats Perito Moreno. Hier moeten we dringend op zoek naar een pinautomaat want we teren nu op onze laatste paar pesos. De waarschijnlijk veel mooiere afsteker over de Ruta 41 laten we daarom aan ons voorbij gaan…………..

De “Ruta 40” of toch de “Carratera Austral”?

Over een zwaar te berijden piste hobbelen we voort richting Perito Moreno. Met nog 50 kilometer te gaan belanden we dan ineens weer op een goede asfaltweg. Ook in deze uithoek van Argentinië draaien de asfaltmachines op volle toeren. De Ruta 40 is een van de weinig routes die parallel aan het Andes gebergte van zuid naar noord lopen. Daarmee heeft deze route ook een belangrijke transportfunctie en is al dat asfalt geweld wel te begrijpen. Maar de charme en de ongereptheid gaan wel van deze route af. Over een paar jaren zullen hier de McDonalds en de AC-restaurantjes uit de grond worden gestampt. Dan rijden er alleen maar Harley’s, rond evenals hele gezinnen in een Opel Astra en niet te vergeten de grote touringcars van de OAD…………….

’s Avonds in Perito Moreno komen de wegkaarten en de reisboeken er aan te pas. We staan namelijk in dubio! Blijven we de Ruta 40 volgen of gaan we naar Chili en dan verder over de Carratera Austral? Wat zijn de voor- en nadelen? Tot aan de plaats Esquel, zo’n 500 kilometer verderop, heeft de Ruta 40 niets nieuws te bieden. Het blijft vlak en monotoon maar met als voordeel het droge klimaat en geen regen! Kiezen voor de Carratera Austral betekent kiezen voor de route aan de andere kant van de Andes. Deze route gaat langs meren en door dichte begroeiingen van planten en bomen en is daardoor veel afwisselender. Maar nadeel zijn de slechtere weers omstandigheden die gepaard kunnen gaan met veel regen. Hierdoor komen de schitterende uitzichten waarschijnlijk niet tot hun recht. We kiezen voor Chili en hopen op droog weer……………

De “Carratera Austral”

Deze route loopt van Villa O’Higgins in het zuiden tot aan Puerto Montt in het noorden en heeft een lengte van 1200 kilometer waarvan we er ongeveer de helft gaan rijden. Dit betekent dat we in Perito Moreno links af slaan en in oostelijke richting naar de grens met Chili toeren. Onderweg zien we heel merkwaardige wolkenmassa’ s in de lucht. De wolken zijn op een gegeven moment zo dik en laag bij de grond dat het lijkt als of je onder een dekbed wordt gestopt! Bij de plaats Los Antiquos gaan we de grens met Chili over en we rijden een werkelijke geweldig mooie route langs het Lago General Carrera. Wel een hobbel de bobbelweg om te rijden maar schitterende uitzichten op het blauwe meer en de besneeuwde bergtoppen erachter……………..

Aan het eind van het meer bereiken we de Carratera Austral en we rijden nu weer in noordelijke richting verder. Rondom de plaats Coyhaigue komen we ook hier de nodige asfalteer machines tegen. De vegetatie wordt nu langzamerhand dichter en de route gaat door donkere bossen met veel planten vlak langs de weg. Het lijkt af en toe bijna op een regenwoud waar we door heen rijden. Ook wordt de weg steeds smaller en beginnen zich donkere en grijze wolken samen te pakken. Het begint te regenen en dat zal de komende dagen helaas zo blijven……………

Bijna vast in Chili

In het plaatsje La Junta overnachten we in een hostel en ontmoeten een paar kletsnatte en liftende Spanjaarden. ’s Nachts breekt er een waar noodweer los gepaard met onweer. De volgende ochtend bij ons vertrek staan alle straten nog blank. De beide Spanjaarden kunnen meeliften tot aan de grens met Argentinië. De weg is vandaag moeilijk te rijden door de overvloedige regenval, de deels onder gelopen wegen en het vele modder.

Tijdens een koffiepauze horen we dat de weg verderop zelfs zou zijn afgesloten door het noodweer. Een enorme waterstroom heeft een grote hoeveelheid stenen en puin op de weg achtergelaten. Shovels zijn bezig met opruimwerkzaamheden, maar niemand weet hoe lang dat kan duren. We kunnen ruim 100 kilometer omrijden via de plaats Palena of eerst maar eens kijken bij de wegversperring zelf. We kiezen voor het laatste en kunnen nog ruim een uur doorrijden voordat een rij stilstaande auto’s aangeeft dat de weg van hier geblokkeerd is. Uit alle macht wordt er gewerkt om de weg weer vrij te maken wat na twee uurtjes wachten dan eindelijk gelukt is. We kunnen weer verder en zetten aan het eind van de middag de beide Spanjaarden af in de kletsnatte plaats Futaleufu. Hier willen ze een paar wandelingen maken in het na bijgelegen natuurpark.

Weer terug in Argentinië

Wij rijden door naar de Argentijnse grens en zijn aan het begin van de avond de grens over. De eerste plaats Trevelin heeft weinig te bieden en we rijden in het donker door naar Esquel. Nu moet je dit niet te vaak doen want je geluk raakt een keer op. Op het laatste moment zie je pas de onverlichte auto’s opdoemen evenals de vele kuilen in de weg of de onverlichte vluchtheuvels!

Vanaf Esquel kunnen we de Ruta 40 weer oppakken die dan een stuk interessanter wordt want hij voert langs het beroemde “merengebied” van Argentinië…………….